Kanskje somme kjenner Johnny Dowd, som fyller 70 år no i mars, frå plater som Wrong Side of Memphis (1997) eller A Drunkard’s Masterpiece (2008), frå den sentrale rolla i filmen Searching fro the Wrong-Eyed Jesus (2005), eller frå ulike samarbeid med Jackie Leven. Mannen er ein institusjon i americanasamanheng, godt plassert i den eksperimentelle randsona av alle definisjonar av feltet.

For nokre vil Twinkle, Twinkle høyrest ut som ei veritabel radbrekking av den amerikanske songboka, ei som lever opp til tittelen på det kontante, skjerande opningssporet «Execute American Folklore, Again». Dowd er ein tilbakelent ikonoklast, men knapt ein einfaldig rabulist. Tappa for den typiske instrumentaliseringa vi knyter så sterkt til identiteten deira, er songane på Twinkle, Twinkle som nye – framande, og fascinerande, anten det no er snakk om «The Cuckoo» eller «Tom Dooley». Etter ein runde i kverna til avantgardisten Dowd vert ikonisk tradisjonsmateriale farleg og nytt. Flerrande syntar og rivande gitarar får fram den dystre lagnaden i den sistnemnde songen, som generasjonar av skuleborn har nynna over blokkfløyter og kassegitarar i norske klasserom.

Øyvind Vågnes