Rock

Papa M:

Highway Songs

Drag City

Overraskinga var stor då eg fann Highway Songs i postkassa for nokre dagar sidan, for eg har ikkje høyrt nytt stoff frå Papa M sidan 2004.

Eg har spurt meg sjølv kvar det vart av akkurat dette av David Pajos alter ego, særleg sidan eg held utgivinga Whatever, Mortal (2001) så høgt – det var ei av platene som verkeleg festa seg rundt tusenårsskiftet, merkt av ein strippa, men likevel akk så rik produksjon. Songar som «Over Jordan», der Pajo greier seg godt med ein gitar og ein banjo, eller det faste grepet om trubadurrolla i ein song som «The Lass of Roch Royal» – dei mange gledene Whatever, Mortal baud på – er framleis påliteleg til stades i albumet.

Pajo har vore med i mange band og har verka under fleire ulike alias, så det kan vere enkelte kjenner han frå namn som Maurice, Slint, Aerial M, Tortoise, The For Carnation eller Dead Child. No er altså tida rett for å løfte fram prosjektet Papa M igjen.

Puslespel

Highway Songs går i mange ret?ning?ar og verkar lausare samansett enn ei plate som Whatever, Mortal, men samstundes viser albumet fleire sider av Pajo. Det musikalske uttrykket varierer breitt, og i nokre tilfelle verkar songane her som små puslespel, der bitar har falle på plass etter kvart, som med fine, passeleg spaserande «Walking on Coronado», der to låtar liksom krasjar i kvarandre.

Highway Songs pendlar mellom det harde og kantete («Flatliners», «Bloom») og det milde og forsonande («Walking on Coronado», «Little Girl»), slik at både pønkaren og trubaduren Pajo får vist seg fram.

Aller best meiner eg likevel Papa M denne gongen er i det akustiske instrumental-materialet, som på vakre, meditative «Dlvd», eller i det vesle, gåtefulle cinematiske og suggestive mellomsporet «Coda».

Tragediar

Så er det å håpe at Pajo, som har vore gjennom fleire tragediar dei siste åra, no kan finne ro i livet sitt. Etter at han i fjor la ut eit bittert avskilsbrev til eks-kona på bloggen sin for så å prøve å ta livet sitt, måtte dei næraste rundt han hjelpe han med å finne tilbake til gleda over å vere i livet. I endå seinare tid har han vore lenkja til rullestolen, etter at han hamna i ei ulukke med motorsykkelen sin i den galne Los Angeles-trafikken. Difor løftar eg stiften nok ein gong og slepper han ned i rillene før mystiske «Adore, A Jar», og sender nokre gode ønske David Pajos veg. Det var godt å høyre nye songar frå Papa M.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.