No kjem ho. Eg høyrer travinga hennar rundt hjørnet. Ho har funne det. Det biologiske våpenet sitt. Tauleika hennar. I staden for å tilby meg tauet høfleg gnir ho det mot meg alle stader ho kjem til, ei vennleg påminning om at leika framleis er der, om eg skulle gløyme det.

Eg er ingen mikrobiolog, men noko fortel meg at eit materiale med absorberingsevna til eit samanfletta og tjukt tau kan opparbeide seg ein respektabel bakteriekultur. Romtemperatur, fukt og jamleg tilskot av små matbitar, det skal ikkje stå på tilhøva.

Strategien hennar fungerer. Til slutt blir eg så lei av all gnidinga at eg tek leika med handa og hiv meg ut i striden. Kanskje ho berre har fyrt meg opp for å få skikkeleg motstand? Det skal ho få! Eg dreg, eg løftar, eg justerer grepet mitt og eg knurrar.

Ho gjev seg ikkje. Det er hennar leike. Nei, no er ho mi! Det eg for berre eitt minutt sidan såg på som ein fråstøytande klump med sjukdom og forureining, har no blitt den viktigaste eigedelen min. Det kjem ikkje på tale å sleppe han.

Men ho er sterk, ho synest å verte sterkare for kvar gong. Eg sleper ho rundt på golvet og tvingar ho til å ta piruettar. Det held ikkje. Eg tek grep med begge armane – ho er ingen chihuahua – og løftar så høgt at ho snart tek av. Ein kjent manøver: å tvinge motstandaren inn i strandkrabbens dilemma.

Vil ho dingle i lufta, eller vil ho innrømme at eg, ein tobeint primat med to armar til disposisjon, er sterkast? Etter eit par sekund slepper ho. Eg ser ned på ho – det gjer eg alltid – og smiler. Det finst ikkje teikn til at ho er skuffa.

Ho ser opp på meg med noko som minner om eit nøgd blikk: «Kven vann eigentleg? Du som berre ville sitje og lese i fred, eller eg som ville dra deg ut i kampringen?»

Eg set meg ned igjen for å lese vidare i boka mi om utvikling av handlekraft i dyr og menneske. Bella tek ein liten pause, ho òg. Det varer ikkje lenge.

Merde