Eg sit i ein mørk bil med sota vindauge, som på film, eller i Bodyguard. Eg har Erna Solberg ved sida av meg, men eg anar ikkje kor i byen vi er, eller om vi er i byen i det heile. Det er best sånn, synest Erna. Ho kan hemmelege forhandlingar, seier ho. Sonderingar, rettar ho seg raskt til. Det er best om ingen veit kor vi er. Sjølv ikkje eg – som har tilstått for statsministeren, litt før på dagen, at eg, som aldri har stemt på partiet hennar til no, kan vere litt på gli.

Eg er jo vaksen blitt. Ikkje sant? Det får snart vere slutt på idealismen. Og snillismen. Ikkje bur eg i kollektiv lenger heller.

Men eg må få noko igjen for stemma mi, understrekar eg. Eg er ikkje billig, heller, kven er vel det? Og Erna nikkar og er med på det. Berre hopp inn i bilen først.

Så fort eg er inne, rekker statsministeren meg eit glas med noko som sprudlar veldig, eg drikk ikkje med ein gong.

– Det eg kan tenkje meg, byrjar eg.

– Skål, avbryt Erna og løftar glaset sitt, som sprudlar minst like mykje som mitt, og drikk. Eg løftar mitt og skålar, eg òg, drikk plutseleg sjampis før lunsj.

Eg er på høgresida no.

– Det eg kan tenkje meg, held eg fram, er tog til Ålesund.

– Det fins allereie tog til Ålesund, seier Erna letta.

Det her blei enkelt.

– Det fins buss for tog, eg vil ha skinner heile vegen. Eg vil gå på på Oslo S, seier eg, og ikkje gå av før Kiperviktorget.

– Kva vil det seie? seier Erna og fyll glasa på nytt. Dei er store, men rommar ikkje så mykje.

– Kva det vil seie? Det vil seie det eg sa, skinner frå Åndalsnes til Ålesund.

– Og kva ligg mellom Åndalsnes og Ålesund, var det eg meinte, seier Erna.

– Kva som ligg mellom? Innfjorden, seier eg. Måndalen, Vågstranda, Vestnes, Sjøholt, Valle.

Erna nikkar så vidt.

– Det er smalt fleire stader, seier eg. Og kupert.

– Kupert er ikkje noko problem.

– Og så må vi kan hende gjennom eit fjell, seier eg, og over eit anna.

– Peanuts, seier Erna.

– Ja?

– Sjølvsagt.

Vi drikk igjen. Bilen held høg fart. Eg verken ser eller høyrer noko frå utsida. Det er som om alt som fins i verda, fins her inne. Eg seier at skinner på bakken er første prioritet, men eg kan leve med spor på søyler òg her og der.

– Såkalla monorail, presiserer eg.

– Monorail, gjentar Erna.

– Og så vil eg at NSB køyrer toget, ikkje Go-Ahead.

– Det er berre venstresida som snakkar gjennom deg, seier Erna. La dei fare no. Vi skal nok få deg heim.

– Ja?

– Å, ja. Du er på høgresida no. Vi får deg alltid heim.

Og eg trur på ho. Eg ser meg sjølv gå av Vestlandsekspressen på Kiperviktorget litle julaftan. Eg ser at heile byen har kome for å ønske meg velkomen heim. Eg ser lys i trea. Eg ser barn i varme klede. Og blå flagg overalt.

– Då har du stemma mi, seier eg.

– Bra, seier Erna.

– Blei du glad no?

– Ja, det blei eg, seier Erna. Blei du?

– Meir enn du veit, seier eg.

Og lenar meg bak i det mjuke setet og held fram det tomme glaset.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.