Utslepp
For noko sidan høyrde eg om ei kvinne som aldri gjekk på do heime dei første månadene i eit nytt forhold, men sprang til næraste bensinstasjon og gjorde frå seg der. Omgrepet drit og dra fekk dermed nytt innhald for meg. Eg håper ho i det minste kjøpte med seg noko på veg ut.
Denne trongen til å skjule naturlege lydar og lukter for ein ny kjærast er ikkje uvanleg, men å framstille seg sjølv som lytefri er meiningslaust. Eg veit ikkje om det finst forsking på dette, men eg vil tru at dei fleste kjenner kvarandre ganske godt før dei gurpar og fis eller stikk ein finger i nasen usjenert framfor kjærasten.
Å bu i kollektiv kan by på liknande utfordringar. Eg kjenner ei som budde saman med to andre, med felles do og dusj. Ho er av dei som slit med magen, og kan ikkje berre sitje og vente på tur når naturen kallar.
Då ein av romkameratane aldri kom ut av dusjen, var gode råd dyre. Ho hadde ikkje nubbesjanse til å nå næraste bensinstasjon, men fann fram vaskebøtta og leitte febrilsk etter eit plastnett, men enda opp med ein av dei grøne posane som er meinte for matavfall.
Vel inne på det låste rommet sitt tredde ho posen over bøtta og rakk akkurat å setje seg før eksplosjonen kom. Heldigvis var bøtta så lita – eller rumpa så stor – at lukene var skalka. Dopapir hadde ho heldigvis ståande på rommet, så alt gjekk vel.
Ho knytte att posen og sette han oppå ei gammal avis medan ho opna vindauget for å lufte ut. Sidan ho hadde stinkande avføring i matavfallsposen, kunne ho ikkje hive han i søppelbøtta. Det kunne ho vel ikkje same kva, med «Kun matavfall» stempla på posen?
Då ho kom ut i bakgarden, støytte ho på ein søppeltømmar med to dunkar slepande etter seg.
– Berre sleng han oppi her, du, sa han då han såg den grøne posen som dingla frå handa hennar.
– Eh..., det er lunsjen min, stotra ho fram, skrekkslagen over at avføringa hennar kunne ha blanda seg med rotne tomatar, potetskrell og fiskebein.
Det ville ha vore noko drit.
Tiriltunga
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
For noko sidan høyrde eg om ei kvinne som aldri gjekk på do heime dei første månadene i eit nytt forhold, men sprang til næraste bensinstasjon og gjorde frå seg der. Omgrepet drit og dra fekk dermed nytt innhald for meg. Eg håper ho i det minste kjøpte med seg noko på veg ut.
Denne trongen til å skjule naturlege lydar og lukter for ein ny kjærast er ikkje uvanleg, men å framstille seg sjølv som lytefri er meiningslaust. Eg veit ikkje om det finst forsking på dette, men eg vil tru at dei fleste kjenner kvarandre ganske godt før dei gurpar og fis eller stikk ein finger i nasen usjenert framfor kjærasten.
Å bu i kollektiv kan by på liknande utfordringar. Eg kjenner ei som budde saman med to andre, med felles do og dusj. Ho er av dei som slit med magen, og kan ikkje berre sitje og vente på tur når naturen kallar.
Då ein av romkameratane aldri kom ut av dusjen, var gode råd dyre. Ho hadde ikkje nubbesjanse til å nå næraste bensinstasjon, men fann fram vaskebøtta og leitte febrilsk etter eit plastnett, men enda opp med ein av dei grøne posane som er meinte for matavfall.
Vel inne på det låste rommet sitt tredde ho posen over bøtta og rakk akkurat å setje seg før eksplosjonen kom. Heldigvis var bøtta så lita – eller rumpa så stor – at lukene var skalka. Dopapir hadde ho heldigvis ståande på rommet, så alt gjekk vel.
Ho knytte att posen og sette han oppå ei gammal avis medan ho opna vindauget for å lufte ut. Sidan ho hadde stinkande avføring i matavfallsposen, kunne ho ikkje hive han i søppelbøtta. Det kunne ho vel ikkje same kva, med «Kun matavfall» stempla på posen?
Då ho kom ut i bakgarden, støytte ho på ein søppeltømmar med to dunkar slepande etter seg.
– Berre sleng han oppi her, du, sa han då han såg den grøne posen som dingla frå handa hennar.
– Eh..., det er lunsjen min, stotra ho fram, skrekkslagen over at avføringa hennar kunne ha blanda seg med rotne tomatar, potetskrell og fiskebein.
Det ville ha vore noko drit.
Tiriltunga
Fleire artiklar
Morten Søberg er direktør for samfunnskontakt i SpareBank 1 og har skrive fleire essaysamlingar om økonomi, politikk og skriftkultur.
Foto: Spartacus
Fall og vekst i Sør-Atlanteren
Morten Søberg er best når han ser vidare enn pengestellet.
I heimen sin på Norneshaugane ved Sogndal har Idar Mo forfatta eit hundretal innlegg om norsk samferdslepolitikk, dei fleste om uforstanden i satsinga på jernbanen.
Foto: Per Anders Todal
Talknusaren og den store avsporinga
For Idar Mo i Sogndal er ikkje buss for tog noko å sukke over. Det er framtida.
Tanya Nedasjkivska i Butsja i Ukraina sørger over ektemannen, som var mellom dei mange myrda sivilistane som russiske invasjonsstyrkar på retrett lèt etter seg langs gatene i 2022.
Foto: Rodrigo Abd / AP / NTB
«Utan den militære støtta ville Ukraina i dag vore okkupert av Russland.»
Kart: Anders Skoglund, Norsk Polarinstitutt
Arvingane til Amundsen
Om lag 200 menneske vitjar Sørpolen kvart år. Denne sesongen sette fire nordmenn av garde på ski. Ikkje alle kom fram.
Hübner (t.v.) mot verdsmeister Karpov i 1979.
Foto: Rob Croes / Anefo
Doktor utan fjas
Den mest akademiske sjakkspelaren i historia døydde sundag 5. januar, 76 år gamal.