Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

Lita skriftSamfunn

Utslepp

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
1969
20230609
1969
20230609

For noko sidan høyrde eg om ei kvinne som aldri gjekk på do heime dei første månadene i eit nytt forhold, men sprang til næraste bensinstasjon og gjorde frå seg der. Omgrepet drit og dra fekk dermed nytt innhald for meg. Eg håper ho i det minste kjøpte med seg noko på veg ut.

Denne trongen til å skjule naturlege lydar og lukter for ein ny kjærast er ikkje uvanleg, men å framstille seg sjølv som lytefri er meiningslaust. Eg veit ikkje om det finst forsking på dette, men eg vil tru at dei fleste kjenner kvarandre ganske godt før dei gurpar og fis eller stikk ein finger i nasen usjenert framfor kjærasten.

Å bu i kollektiv kan by på liknande utfordringar. Eg kjenner ei som budde saman med to andre, med felles do og dusj. Ho er av dei som slit med magen, og kan ikkje berre sitje og vente på tur når naturen kallar.

Då ein av romkameratane aldri kom ut av dusjen, var gode råd dyre. Ho hadde ikkje nubbesjanse til å nå næraste bensinstasjon, men fann fram vaskebøtta og leitte febrilsk etter eit plastnett, men enda opp med ein av dei grøne posane som er meinte for matavfall.

Vel inne på det låste rommet sitt tredde ho posen over bøtta og rakk akkurat å setje seg før eksplosjonen kom. Heldigvis var bøtta så lita – eller rumpa så stor – at lukene var skalka. Dopapir hadde ho heldigvis ståande på rommet, så alt gjekk vel.

Ho knytte att posen og sette han oppå ei gammal avis medan ho opna vindauget for å lufte ut. Sidan ho hadde stinkande avføring i matavfallsposen, kunne ho ikkje hive han i søppelbøtta. Det kunne ho vel ikkje same kva, med «Kun matavfall» stempla på posen?

Då ho kom ut i bakgarden, støytte ho på ein søppeltømmar med to dunkar slepande etter seg.

– Berre sleng han oppi her, du, sa han då han såg den grøne posen som dingla frå handa hennar.

– Eh..., det er lunsjen min, stotra ho fram, skrekkslagen over at avføringa hennar kunne ha blanda seg med rotne tomatar, potetskrell og fiskebein.

Det ville ha vore noko drit.

Tiriltunga

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

For noko sidan høyrde eg om ei kvinne som aldri gjekk på do heime dei første månadene i eit nytt forhold, men sprang til næraste bensinstasjon og gjorde frå seg der. Omgrepet drit og dra fekk dermed nytt innhald for meg. Eg håper ho i det minste kjøpte med seg noko på veg ut.

Denne trongen til å skjule naturlege lydar og lukter for ein ny kjærast er ikkje uvanleg, men å framstille seg sjølv som lytefri er meiningslaust. Eg veit ikkje om det finst forsking på dette, men eg vil tru at dei fleste kjenner kvarandre ganske godt før dei gurpar og fis eller stikk ein finger i nasen usjenert framfor kjærasten.

Å bu i kollektiv kan by på liknande utfordringar. Eg kjenner ei som budde saman med to andre, med felles do og dusj. Ho er av dei som slit med magen, og kan ikkje berre sitje og vente på tur når naturen kallar.

Då ein av romkameratane aldri kom ut av dusjen, var gode råd dyre. Ho hadde ikkje nubbesjanse til å nå næraste bensinstasjon, men fann fram vaskebøtta og leitte febrilsk etter eit plastnett, men enda opp med ein av dei grøne posane som er meinte for matavfall.

Vel inne på det låste rommet sitt tredde ho posen over bøtta og rakk akkurat å setje seg før eksplosjonen kom. Heldigvis var bøtta så lita – eller rumpa så stor – at lukene var skalka. Dopapir hadde ho heldigvis ståande på rommet, så alt gjekk vel.

Ho knytte att posen og sette han oppå ei gammal avis medan ho opna vindauget for å lufte ut. Sidan ho hadde stinkande avføring i matavfallsposen, kunne ho ikkje hive han i søppelbøtta. Det kunne ho vel ikkje same kva, med «Kun matavfall» stempla på posen?

Då ho kom ut i bakgarden, støytte ho på ein søppeltømmar med to dunkar slepande etter seg.

– Berre sleng han oppi her, du, sa han då han såg den grøne posen som dingla frå handa hennar.

– Eh..., det er lunsjen min, stotra ho fram, skrekkslagen over at avføringa hennar kunne ha blanda seg med rotne tomatar, potetskrell og fiskebein.

Det ville ha vore noko drit.

Tiriltunga

Emneknaggar

Fleire artiklar

Eystein Hanssen då han talte på LOs representantskapsmøte i 2020, første gong Forfatterforbundet var med som eige LO-forbund.

Eystein Hanssen då han talte på LOs representantskapsmøte i 2020, første gong Forfatterforbundet var med som eige LO-forbund.

Foto: Vidar Ruud / NTB

KommentarSamfunn

Forfatterforbundet på ranstokt

Kanskje skulle Forfatterforbundet ha noko å vise til før dei speler ut grådigskapen sin. Som ei byrjing kunne dei offentleggjere medlemslista.

Jan H. Landro
Eystein Hanssen då han talte på LOs representantskapsmøte i 2020, første gong Forfatterforbundet var med som eige LO-forbund.

Eystein Hanssen då han talte på LOs representantskapsmøte i 2020, første gong Forfatterforbundet var med som eige LO-forbund.

Foto: Vidar Ruud / NTB

KommentarSamfunn

Forfatterforbundet på ranstokt

Kanskje skulle Forfatterforbundet ha noko å vise til før dei speler ut grådigskapen sin. Som ei byrjing kunne dei offentleggjere medlemslista.

Jan H. Landro
Bjørn Rasmussen vaks opp blant dyr – ikkje minst hestar. Det har forma forfattarskapet hans.

Bjørn Rasmussen vaks opp blant dyr – ikkje minst hestar. Det har forma forfattarskapet hans.

Foto: Frida Gregersen

LitteraturKultur

I fri dressur

Når vi endeleg får lese kontroversielle Bjørn Rasmussen på norsk, handlar det om ei hestejente. Men skinnet bedrar.

Marita Liabø
Bjørn Rasmussen vaks opp blant dyr – ikkje minst hestar. Det har forma forfattarskapet hans.

Bjørn Rasmussen vaks opp blant dyr – ikkje minst hestar. Det har forma forfattarskapet hans.

Foto: Frida Gregersen

LitteraturKultur

I fri dressur

Når vi endeleg får lese kontroversielle Bjørn Rasmussen på norsk, handlar det om ei hestejente. Men skinnet bedrar.

Marita Liabø

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis