1. The Last of Us: Den legendariske filmkritikaren Roger Ebert sa at «video games can never be art». The Last of Us (2013) er provet på at han tok feil. I dette spelet stemmer alt; den dystopiske settingen, stemmeskodespelet og musikken. Ikkje minst historia og rollefigurane, som skura og gjekk i både bakhovud og hjarte i dagevis (eller som dette syner; årevis) etter at rulleteksten gjekk over skjermen.

2. The Road: Ein ting er sikkert; bøkene til Cormac McCarthy vil prege deg. Ikkje minst The Road (2006). Etter ei uforklart kataklysme er verda lagt aude. Vi fylgjer ein mann og sonen hans på ei vandring i ei tidvis grufull og primal verd. For underteikna som er småbarnsfar, får historia om mannen med eitt mål – å lære sonen å ta vare på seg sjølv – ein ekstra dimensjon som skaper sterke inntrykk.

3. The Stand: Stephen King er skrekkmeister, og det er gode dosar skrekk i The Stand (1978). Men det mellommenneskelege – på godt og vondt – gir størst resonans. Korleis vil vi samle oss og skape nytt liv når samfunnet bryt saman? Kva reglar skal gjelde, og kven avgjer? Miks dette inn i ei episk fantasyforteljing om godt og vondt. Og nyt.

Ante K. Lundberg