1. Andy Williams: «Music to watch girls by». På eit lurvete og kakerlakkprega hostel i Portugal høyrde eg denne for første gong. I ein rus blanda av vodka, sjømat og fullmåne forstod eg at denne songen er ein del av det å vere lukkeleg. Rett nok hadde eg den gongen hår og meinte at eg utan vanskar kunne bli ein legendarisk beatpoet. Ei rekkje usende manus seinare ser eg tydeleg at ein treng songar som ikkje har ambisjonar om litterære nobelprisar.

2. Hans Petter Hansen: «Jeg kommer snart igjen». På eit mørkt etterspel i Stavanger sette nokon på ei slitt LP-plate med Hans Petter Hansen. Saman song vi at vi snart kjem heim. Vi var fulle og fulle i optimisme og drøymde lett om å forvandle oss frå tvilsame unge menn til tvilsame vaksne menn. Det siste klarte eg med glans. Plata gjekk på repeat den natta, og morgonen etter dette famøse etterspelet var eg blakk på grunn av dårlege val og elendig kortspel.

3. Brian Hyland: «Sealed with a kiss». To minutt og førtito sekund med rein smerte. Nokon gonger har du ikkje noko ønske om å bli mindre deppa, heller meir. Då søkjer du fram denne songen og lullar deg djupt inn i eit mollstemt mørke som berre Brian Hyland klarer å skape. Det finst ikkje ei einaste lukkepille i verda som verkar mot amerikansk, sørgeleg popmusikk. Prøv sjølv, meir mismotig blir du knapt, og det er berre deilig depressivt.

Geir Bjarte Hjetland