«Du bukt som mørkner» av Alf Larsen (1885–1967), frå I vindens sus (1927), er ein klassikar i norsk litteratur. Men kva tyder eigentleg diktet? Larsen har ein gong vorte kalla «buktenes diktar». Han meinte sjølv han var «havets diktar». Det er likevel noko i den fyrste nemninga, for diktet er eit skjergardsbilete utan havbårer og ulande vind. Rytme og rim –  jambar, daktylar og kryssrim – legg også opp til stemninga i diktet: ei fredsæl eksistensiell fundering, der ved ei bortgøymd bukt, kringsett av høge eiker. I mange religionar er eika eit heilagt tre.

Det er då også eit religiøst tema diktaren tek opp. Larsen var kristen, og diktet utstrålar ei avklåra visse om ein eksistens etter dauden, i «den evige vaar». I den fredsame bukta «kunde jeg ønske at legge mit støv», skriv han. Det er som om vi føler den lune vinden han kjende der, for tinga han påkallar, «blomstrende nypegren» og «vilde jordbær og kaprifol», er ting som mildt og fromt «svaier i havets bris». Det er som om det er støvet hans som svaiar av garde «en sisste blaasende kveld».

Den lette omgangen med dauden kjem særleg fram av jamføringa «som en langbent fugl». Her får vi likevel ein smakebit av storhavet, for denne fuglen – kanskje ein tjeld, kjend for å «trippe i sand» – flyg langs sjøbrot og står under «bølgernes hvelv av blaatt». Men språkbiletet bryt ikkje med den vare stemninga, uttrykt gjennom dansande daktylar, som nok høver betre for ei bukt enn for eit hav.

«Bølgernes hvelv av blaatt» er ein mektig metafor. Fuglen innunder bylgja er som mennesket innunder ein gotisk kyrkjekvelv, som òg er bogeforma. Her er vi inne på ein kristen symbolikk som finst i diktet – utan at han blir påtrengjande. Det er mogeleg siste verslina, «hvite, gressende faar», alluderer til Kristus. Døyparen Johannes omtala Jesus allegorisk som «Guds lam». Lesarane som vil vita meir om denne allegorien, kan studere det storslegne «Gentaltaret», måla av Hubert og Jan van Eyck – utan at det har direkte relevans for diktet.

Ronny Spaans