Det var song som galdt då folkesongar Liv Ulvik frå Oslo voks opp. Pianotimane var slitsame, det skulle verte folkesongar av henne. Ho fekk spesialopplegg i folkemusikk av Raulandsakademiet, og tok bachelor- og mastergrad ved Norges Musikkhøgskole. Men debutplata INN VADE måtte stå og godgjere seg før ho i september vert sleppt laus. I dag kjem singelen «Troll i eske», ei av låtane på plata.

– INN VADE var masteroppgåva di i 2013, men plata kjem ikkje ut før i september i år. Kva har teke så lang tid?

– Det har hendt gode ting; vi har hatt fleire svangerskap i bandet. Samstundes var vi uheldige og hamna midt i ein influensaepidemi. Eg måtte stå stemmelaus i studio og synge då vi tok til med instrumentopptaka, slik at vi skulle høyre kvar vi var i låtane, seier Ulvik og ler.

– Kva handlar «Troll i eske» om?

– «Troll i eske» handlar om å ta omvegar når ein kjenner seg invadert. Ein kjenner at den som har trengt seg på, dukkar opp over alt, som eit troll i ei øskje. Det er eit norsk fenomen å nytte uklare hint for å kome innpå ein annan, i staden for å vere direkte. For når ingenting er sagt, kva skal ein då seie nei til? Heile plata har denne raude tråden. Det handlar om å kjenne seg så invadert at det vert ei fysisk, kroppsleg oppleving. Å kjenne seg så observert at rommet vert mindre og blikket trenger inn under huda. I vårt sosiale-medium-samfunn må du vere synleg. Trykket på å fylle alle krav sit i ryggmergen. Alle greier ikkje trampe hardt og rope nei. Samstundes håpar eg lyttarane finn humor i tekstene, som er tekne frå sjølvopplevde episodar.

– Kan du skildre ein slik episode?

– Nei. Det vert for privat. Det er viktig for meg at lyttarane får leggje sine eigne historier inn i musikken, og desse tekstene var ein meistringsstrategi for meg. Om dei skal få ein slik effekt for andre, må ikkje mine erfaringar liggje i vegen. Eg håpar folk nyttar seg av trassen i låtane. Sjølv om ein ikkje ropte nei, er ein ikkje nøydd til å vere offer. Ein har si eiga stemme.

– Du syng med kvedeliknande lyse tonar, men tekstene høyrer nesten heime i punk: «Blikk som en spikerpistol». Du brukar tradisjonelle slåttar, med instrument frå klassisk musikk. Og så dette marine temaet. Kva er det du har skapt her?

– Det er eit godt spørsmål, seier Ulvik og ler. – Det starta med eit knippe tekster som låg i nattbordskuffa og aldri skulle brukast. Dei tvinga seg ut av meg, og eg måtte skrive dei ned. Men så laga eg musikk til dei. Musikken har mange lyse frekvensar, men det er mykje grotesk og ekkelt i dei musikalske linjene òg. Det marine temaet kjem av vatn som omgjev ein heilt og fullt og trengjer inn i alle holrom. Men det måtte ikkje berre vere grotesk. Ein skal kome inn i musikken utan å måtte senke seg ned i djupna.

– Til slutt: Du har sunge i prisgjevne Eplemøya Songlag. Kva hender etter solodebuten din?

– Anja Eline Skybakmoen har slutta i Eplemøya, og Ingebjørg Loe Bjørnstad har kome inn. Eplemøya er ei gruppe som bruker lang tid, vi er i startgropa på nytt, og treng øving for å verte samsungne nok. Vi dannar ein ny konstellasjon med Ingebjørg. Eg vil gjerne halde fram med soloarbeidet, men eg må få ut albumet først, og det vert godt. Den har vorte ein propp i systemet. Men Eplemøya er i gang med noko nytt no, og vi skal reise på turné i september.

Mone Celin Skrede