Det er oktober, snart november, då eg skal treffe Sylvi Listhaug på Bondeheimen midt i Oslo. Det er blå himmel og eit særs fint lys i horisonten. Vi blir ståande og sjå litt på det før vi går inn. Sylvi er glad i lyset, det er eg òg. Men det er kaldt, kjenner vi raskt, det har blitt jakke- og luevêr.

– Endeleg, seier eg og ristar hustrig på skuldrene idet eg tar av meg ytterjakka.

– Kva endeleg, spør Sylvi.

– Endeleg ordentleg haust, med ordentleg haustvêr, så klimahysterikarane kan ta seg ein kvil.

– Ein lang kvil, seier Sylvi.

– Ein kald haust, blir vi raskt einige om, gjer oss båe glad. Så hentar eg kaffi til oss. Godt med kaffi. Godt med kaffi inntil vindauget medan hovudstadsfolket flyg forbi der ute.

– Og du har jo nett skrive bok, seier eg, som om eg plutseleg kom på det.

– Gratulerer så mykje. Stas! Eg skjønar ikkje korleis du får tid til alt saman, seier eg. Alle verva, all hundsinga, alt du må tole og samtidig rekk du å gje ut bok.

Sylvi takkar pent.

– Og det er her dei jålete intellektuelle fell frå, held eg fram. Dei skjønar seg ikkje på drivkrafta di. Dei er ikkje interesserte i kva det vil seie å vere ein rotnorsk folkelivsskildrar. Ikkje berre rot-oslosk. Eller eliteliv.

Sylvi seier ikkje noko til det. Drikk berre av kaffien. Ser ut vindauget. Om vi strekte hals, kunne vi nesten ha sett domkyrkja og domkyrkjeplassen nedi der.

– Du har rett, seier eg med den tanken i hovudet, i at kyrkja må vere kyrkje, ikkje politisk parti.

– Og kyrkje for alle, presiserer Sylvi.

– Alle kristne, presiserer eg.

– Sjølvsagt, seier Sylvi.

– Trua kom trass alt først, før kyrkja, seier eg, noko kyrkja lèt til å ha gløymt.

– Amen, seier Sylvi.

Så blir vi stille ei lita stund.

– Du har ikkje spurt meg kva eg vil ha for å bli glad enno, seier ho så.

Og eg skvett nærast i stolen.

– Du trur kan hende eg ikkje bryr meg om gleda, held Sylvi fram.

– Jo, sjølvsagt.

– Eg bryr meg om gleda meir enn noko anna. Og nokon andre. Det er ikkje anna enn glede eg vil spreie. Det er ingenting som ligg hjartet mitt nærare, seier Sylvi.

– Nei, seier eg.

Og må sjå først ned, så ut vindauget. På alle desse andre der ute. Som skundar seg forbi i haustkulda. Eit par av dei fangar den tidlegare justisministeren i augekroken og må sjå ein gong til. Jo da. Det var ho. Så finn dei fram mobilen og tekstar til ein venn: Gjett kven eg nett gjekk forbi!

Ringar i vatnet, tenker eg. Kva er vel verda om ikkje ringar i vatnet? Og kva er vel makta, den emosjonelle, den som får gjennomslag i folket, i oss, anna enn ein liten stein i vasskanten?

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.