Gamle skipsvrak har noko fascinerande ved seg. Eg minnest sjølv eit skipsvak frå barndomen på Helgeland. Ein kamerat og eg kleiv opp på baugen, som stakk opp av vasskorpa, og så kika vi ned mot resten av skipet, som kvarv ned i ein marbakke, ned i det mystiske djupet.

Skipsvrak er òg eit kjent motiv i litteraturen, som det meisterlege «Vraget» av Alf Larsen. I kunsten kjenner vi sjølvsagt til det mektige «The Fighting Temeraire» av William Turner (1839), som viser eit gamalt seglskip frå napoleonskrigane på veg til kondemnering.

«Skip i opplag» av Kolbein Falkeid, frå Reisenotater (1973), er like mektig og fascinerande. I dette diktet er det òg tale om eit farty som har spegla framandt vatn i skroget. Vi høyrer om eksotiske stader som Lower Buchanan, der skipet har vore og henta kakaolast. Skipet har kryssa dei sju hava med eit «erobrerhjerte».

Som Turner er Falkeid ein meister i fargar, han diktar med språklege bilete og sanselege metaforar. «De blå beitene på kloden» er havet, medan «uvirksomhetens vakt» er tida som langsamt bryt ned vraket. Om skipet kjenner seg «i live» og trur det enno fer på storhavet, fordi tromming av regnet lyder som føtene til skipsfolk, så minner den «ytre røyndomen» om realitetane. Skipet blir rykt ut av svevnen når floa slit i ankerkjettingen.

På Wikipedia heiter det at Falkeid fylgjer ein «hverdagsnær lyrikk i modernistisk tradisjon». Dette er ein for snever term. Det er i grunnen tradisjonen etter Homers Odysseen som talar gjennom Falkeid, som særleg er knytt til lengsel, melankoli og havet – eller meir korrekt: oseanet. Falkeid fører i dette diktet, som han gjer elles i forfattarskapen, «de store strendenes samtale», som tittelen på ein antologi over Falkeids dikting heiter.

Kolbein Falkeid fylte 85 år i desember. Diktspalta gratulerer denne seglaren i norsk lyrikk med dagen!

Ronny Spaans