Gjenom ei jøtulgryte kvelvd og svær

glimar som naglehòl bjarte fjom.

Det er stjørnir som alltid er oss nær

når skuggane veks i det kalde rom.

Den svartaste vòke-vakti

er skrymti si tid,

då fjølgar seg myrke-makti

i tuss-natti vid.

Upp i æsingom bylgjune burar

lik stutar med råme mål.

Mot draugar og trolli det durar

so dei søkk bak fjølli med vål.

Djervt Skaparen brøyter gangfár

med ljon som eit einaste bål.

Då gjeng englane fram i manngard,

skal leite or skoddi di sål.

Bjart Styraren vondska sprengjer

på kvelven som skoddeull

og pløgjer med englevengjer

ein hage av stjørnir full.

På kvar av dei ljose blomar

ei sål som fivrild sit

til domedags-lurar ljomar

deim fram på rymdi kvit.

Hans Henrik Holm (1896–1980)

Frå Festskrift til Inge Krokann på 60 årsdagen, Gyldendal forlag, 1953