Når poetane får velje

Laurdag 9. september, Syse gard

«Jenta fra verdensrommet vender tilbake»,

«Hvorfor ligger det havørner på skinnegangen»,

«Æ sutte på inntørka rognebær».

Slik lyder setningar frå diktarar på festivalen,

frå Mona Høvring, Cecilie Løveid og Bendik Vada

– Meisterverk eller reinspikka svada?

Men vi skal ikkje skode hunden på håra,

det vi høyrer, er ikkje poetisk tåke.

Vi må skilja mellom språk- og røynslepoesi,

Dei fyrstnemnde granskar grensene til språket:

språkpoetar utforskar språklege lydar

og lærer oss å ikkje ta noko for gjeve.

Røynslepoetar skriv om det levde liv,

gjennom diktarens sinn og sansar

i ei dikting som er meir kommunikativ.

Festivalen bør ha ein balanse

mellom desse hovudvegane i lyrikken.

Og slik var det heldigvis på Syse gard,

der unge diktarar med vidt ulik stemme

las fram ein lyrikk, både klår og var:

Øyvind Rangøy, Bendik Vada og Julianne Rui.

Dei vart presenterte av eldre diktarar:

Cecilie Løveid, Knut Ødegård og Tone Hødnebø.

Det var elles fyrste gongen Ødegård,

Hauges gamle forlagssjef,

hadde fått ei innbyding til Ulvik.

Diktaren fortalde at han hadde sjelesår,

for opphaldet vekte minne om ei tid

då einsporing og sosialistisk politikk

og ikkje tradisjon og metafysikk

avgjorde korleis diktinga skulle bli.

Vi må òg tala om ein annan type balanse

som poesidagane i Hardanger må passe på.

Hauge var både nasjonal og internasjonal:

Det må speglast att i Ulvik poesifestival.

Finsksvenske Catharina Gripenberg

og danske Asta Nordenhof las dikt.

Men eg sakna fleire utanlandske namn.

Når kjem Søren Ulrik Thomsen?

Og ein siste ting: i år kom Seljefløyta,

Olav H. Hauges ungdomsmanuskript,

ut på den norske bokmarknaden

– eit storhende i norsk litteratur.

Det var ingen som vil tala til gunst

for den unge Hauges forsøk på diktekunst.