«Bispemøtet, i forståing med Kyrkjerådet, er samla om dette:

Vi erkjenner at det gjennom historia, langt opp til vår tid, har vore ei spenning, uttrykt skepsis og avvising knytte til ulike kultur- og musikkuttrykk i kyrkja og i gudstenesta. Det har også hatt fylgjer for enkeltkunstnarar på ein måte som vi er sterkt leie oss for. Dei fekk ikkje godkjenning frå kyrkja. Felespelarar er mellom dei.

Kyrkja har dei seinare år heldigvis endra haldningane monaleg. Kunst og kultur er uttrykk for skaparevna og livsutfaldinga til menneske og hjelper oss til betre å forstå andre og oss sjølve. Det gjeld òg musikk. No blir det lagt vinn på å gje rom for eit mangfald av musikalske uttrykk, i gudstenestene generelt, men òg i den liturgiske musikken. Ein av dei seriane som er vedtekne til bruk i hovudgudstenesta, har sterkt folkemusikalsk preg og er eigna for ulike instrument. Svært mange har dei seinaste åra feira gudsteneste med folkemusikk og også folkedans, og det har vore til stor glede og inspirasjon.

Vidare er det i den store utgreiinga ’Kunsten å vera kyrkje’ lagt vekt på at kyrkja og kyrkjerommet må vera opne for den rikdomen som ligg i kultur og tradisjon i ulike delar av landet. Lokale kyrkjelege medarbeidarar har i dei seinare åra, ved haldningane og dei gode røynslene sine, synt veg til korleis folkemusikk og andre kulturuttrykk finn sin naturlege plass i kyrkja. Gjennom det er det gjeve den beste godkjenning. Samarbeidet mellom kyrkje og den folkelege musikken og kulturen har gode utsikter til å styrkje fellesskapet, ikkje minst lokalt, og slik verta til glede og gje rike opplevingar.»