Olaf Bull er det store namnet i norsk poesi. Han har særleg sunge om Oslo i versa sine. «Verlaine som Viking», sa den danske kritikaren Kai Friis Møller, og heldt fram: «en av de alle tiders største poeter i alle land». Jamvel om det i dag er heller stilt kring diktaren, var Olaf Bull lenge eit ideal mellom lyrikarar. Gunnar Reiss-Andersen, Jens Bjørneboe og jamvel færøyingen Christian Matras har hylla han i vers. Bull er òg nemnd i dikta hjå ei rad andre lyrikarar, som Gunnar Larsen og Gunvor Hofmo. Og Georg Johannesen byrja karrieren sin med ei magistergradsavhandling om Olaf Bull.

Ved sida av ser vi Jens Bjørneboes hyllest. Det er eit patosfylt dikt, slikt som diktarspirer gjerne skriv i unge år, for verset kom med i debuten Dikt frå 1951. Denne sonetten jamfører Bull med den mest majestetiske bygningen i eit byrom, katedralen. Det er sjølvsagt Bulls dikting det handlar om. Det er hundre portalar inn i dei rikhaldige dikta hans, og dei gjev lesaren «himmelhøye gleder». Samtidig inneheld versa «bittersøte» livsrøynsler, som Bull hentar frå «biletelva» i den vide horisonten. Dei slår som «skum» inn mot steinbygningen. Røynslene blir til malmfull kunst hjå Bull, som klokkesongen i katedralen.

Det er store ord, og mange kjenner nok ikkje att mennesket Bull i dei, men jamføringa med stein og monument er likevel råkande. Bull jamfører seg med ein murar i eit notat når han skildrar diktargjerninga si: «Jeg tænker paa hvad han bygger op med sin hvite kalk og jeg med mit svarte støv». I «Metope» heiter det som kjent «diktets evige unge alabast».

Denne veka har det falle litt «svart støv» på vegner av Olaf Bull. Så heilt stilt kring diktaren er det ikkje. Joseph Grimedals svarte bronsestatue av diktaren er flytta frå det gråe tilværet sitt ved SAS-hotellet til den nye frodige Olaf Bulls plass ved Drammensveien 60. Plassen heitte lenge Skillebekkparken, men har no fått attende det gamle namnet sitt. Lesarar er velkomne hit fredag kl. 20.00, då blir det avduking med diktopplesing og musikk.

Ronny Spaans