Før alle historiene om galskap og genialitet var Bobby ein ung Brooklyn-gut som lika sjakk, symjing og bordtennis. Mest lika han sjakk. Skulen var han mindre interessert i, men sjakken vart så viktig at guten som 14-åring alt hadde om lag 40 sovjetiske sjakkbøker, ifølgje ein sovjetisk journalist som vitja han i 1957. Bobby Fischer lærte seg det kyrilliske alfabetet og følgde dei sovjetiske meistrane tett.

Det var på denne tida han for fyrste gongen vart vonbroten over heimlandet USA: Korleis kunne det amerikanske publikummet «gå bananas» over ein sport som boksing, men vera heilt uinteressert i sjakk? Det var òg umogleg å ha vyrdnad for skulelærarane, dei skjøna jo ikkje noko. Berre gymlæraren var OK – han spela sjakk.

Åleinemora Regina Fischer visste råd: Ho skreiv eit brev, via ambassaden i Washington, til den sovjetiske leiaren, generalsekretær Nikita Khrusjtsjov, med ei bøn om at dei inviterte son hennar til ei vitjing. Året etter, då Bobby vann USA-meisterskapen i 1958, kom invitasjonen. 15 år gamal drog Bobby til Moskva med storesyster si.

Bobby var heilt uinteressert i Kreml og turistattraksjonane. Han ville berre vera i Sjakkens hus på Gogol-bulevarden. Her spela han lynsjakk frå tidleg til seint i 14 dagar. Han slo den unge russiske meisteren Aleksandr Nikitin, mannen som seinare skulle oppdaga Garri Kasparov. Då han vann tre parti mot den kjende teoretikaren Vladimir Alatortsev, vart det leven. Alatortsev skreiv i pressa at denne amerikanske guten var ein framtidig verdsmeister. Russarane henta inn forsterkingar: Tigran Petrosjan (29), som sjølv vart verdsmeister i 1963, og lynsjakkspesialisten Jevgenij Vasjukov (25). Bobby (15) var ikkje imponert – han hadde reist til Moskva for å møta verdsmeisteren Mikhail Botvinnik!

Men då Vasjukov sette guten på plass med duellsigeren 11–5 på 16 lynparti, roa Bobby seg ned, og tenkte på kor god Botvinnik måtte vera.

Atle Grønn

Atle Grønn er internasjonal
meister i sjakk.