Organisasjonen for tryggleik og samarbeid i Europa (OSSE) la i Wien i går torsdag fram ein rapport om Russlands handsaming av ukrainske sivile fangar. Ein av dei tre ansvarlege for rapporten er folkerettsekspert Cecilie Hellestveit.

Rapporten er sterk lesnad: «Vitnesbyrd som rapportørane har motteke, tyder på utbreidd og systematisk bruk av tortur frå russiske styresmakter mot internerte ukrainske sivile.» «Informasjon og vitnesbyrd tyder på at dei ukrainske sivile som har vore arresterte av Russland, konsekvent har vorte nekta medisinsk hjelp.»

Rapporten fortel oss på nytt kva som står på spel for det ukrainske folket, kvifor krigsviljen enno er høg, og kvifor dei er så redde for at Russland skal vinna krigen. Alle som har lese om eller vore i Butsja utanfor Kyiv og sett minnesmerket ved Sankt Andreas-kyrkja med alle namna på dei drepne i 2022, kan skjøna ein flik av dette.

For ukrainarane som lever i krigen dag etter dag, og som stadig får nye forteljingar frå slektningar, vener og naboar om Russlands framferd, er dette røyndomen, og sjølvsagt avgjerande for kva syn dei måtte ha på krigen.

Under ein krig vil alle partar prøva å påverka kva inntrykk vi skal få av det som går føre seg. I denne straumen av myteskaping, propaganda og alternative fakta er det viktig at vi har objektive institusjonar, som OSSE og FNs høgkommissær for flyktningar, som etter beste evne skildrar situasjonen slik han er her og no.

På denne måten kan rapporteringa gje oss innsikt i kva som står på spel etter kvart som krigen utviklar seg, og slik vonleg setja oss i stand til å ta kloke avgjerder om korleis vi skal forhalda oss til Ukraina-krigen.

Svein Gjerdåker