Kraftig kost
Stjernecellisten Gautier Capuçon var god,
men ikkje alltid strålande.
Gautier Capuçon (t.v.) i kjend positur i Håkonshallen, akkompagnert av Kim Bernard.
Foto: Johanne Karlsrud
Les også
Fabio Biondi under intimkonserten i Griegs villa på Troldhaugen.
Foto: Thor Brødreskift
Surt og slurvete
Les også
Framsyninga syner korleis Canan (Hina Zaidi) blir møtt då ho byrjar på ungdomsskulen.
Foto: Marte Moen Blomstereng
Om blikk kunne drepe
Les også
Isabelle Faust som solist med Akademie für Alte Musik Berlin i Håkonshallen.
Foto: Synne Sofi Bårdsdatter Bønes Foto: Synne Sofi Bårdsdatter Bønes
Froskekonsert
Les også
Ingrid Søfteland Neset som solist i Ørbecks «Pastorale og allegro for fløyte og strykeorkester».
Foto: Johanne Karlsrud
Sjeldne tonar
Les også
Fabio Biondi under intimkonserten i Griegs villa på Troldhaugen.
Foto: Thor Brødreskift
Surt og slurvete
Les også
Framsyninga syner korleis Canan (Hina Zaidi) blir møtt då ho byrjar på ungdomsskulen.
Foto: Marte Moen Blomstereng
Om blikk kunne drepe
Les også
Isabelle Faust som solist med Akademie für Alte Musik Berlin i Håkonshallen.
Foto: Synne Sofi Bårdsdatter Bønes Foto: Synne Sofi Bårdsdatter Bønes
Froskekonsert
Les også
Ingrid Søfteland Neset som solist i Ørbecks «Pastorale og allegro for fløyte og strykeorkester».
Foto: Johanne Karlsrud
Sjeldne tonar
Festspelkonsert
Robert Schumann, Johannes Brahms, Edvard Grieg:
Cellosonatar
Gautier Capuçon, cello; Kim Bernard, klaver.
Håkonshallen, måndag 29. mai
Den mellomalderlege Håkonshallen blir hyppig nytta under årets Festspillene i Bergen. Akustikken her er godt eigna for kammermusikkframføringar, men berre om der er nok folk i salen, noko som dempar etterklangen. Dei kvassaste lydane blir då avrunda, medan detaljane i pianissimopartia framleis kan høyrast tydeleg.
Måndag var hallen verkeleg fylt med folk. Den franske cellisten Gautier Capucon blei då akkompagnert av den unge landsmannen Kim Bernard. Repertoaret var solid og tradisjonelt, med tre velprøvde romantikarar som blei spelte i rekkjefylgje etter alder.
Schumann
Denne framføringsrekkefylgja fungerte fint. Konserten opna med den kompositorisk minst ambisiøse komposisjonen: Adagio og allegro i Ass-dur, op. 70, som tyskaren Robert Schumann (1810–1856) på sin typiske raptusmaner skreiv i løpet av berre fem dagar i 1849. Stykket er eigentleg tiltenkt klaver og horn, men komponisten noterte at cello kunne nyttast ad libitum (i staden for horn).
Fyrstesatsen er den som minst utnyttar celloens tekniske og klanglege kapasitetar. Sjølv om Capucon gjorde sitt beste for å bera fram vide og songlege melodiliner (også optisk, gjennom veldige bogerørsler og kast med luggen), fungerte det berre halvvegs. Den snøgge andresatsen lét betre. Her var det fint samspel mellom musikarane.
Men også her hadde eg ei kjensle av at berre den øvre halvparten av celloregisteret fekk klinga. Dette har med Schumanns komposisjonsmåte å gjera, ikkje med musikarane: Det var dårleg balanse mellom cello og klaver. Eg fekk assosiasjonar til ein tenor som blir tvinga til å synga ei altstemme. At klaveret gjennomgåande klang for sterkt, gjorde det ikkje betre.
Brahms
Forløysande var difor tyske Johannes Brahms’ (1833–1897) Cellosonate nr. 1 i e-moll, op. 38. Stykket frå byrjinga av 1860-åra tek til med ein vemodig melodi i celloens djupn, som i løpet av innleiinga kryp stadig høgare i registeret. Endeleg – her kom heile klangspektrumet til uttrykk.
Breie bogestrok og feit vibrato prega Capucons spel. Dette i kontrast til den perlande artikulasjonen til Bernard, som etter min smak inntok ei for audmjuk akkompagnatørrolle. Både i fyrste og andre sats kunne han med fordel ha gripe kraftigare i klaviaturet, for Brahms har komponert ein klaverpart som i pregnans ikkje står attende for cellostemma.
Men i sistesatsen var Bernard på hogget: Satsen er forma som ein slags fuge med eit markant tema som Brahms har «lånt» frå J.S. Bachs Kunst der Fuge. Frasane er her stutte, dei melodiske motiva blir kasta mellom stemmene i tett imitasjon, og det er som om cellisten og pianisten bit kvarandre i halen i hektisk runddans. Bernards artikulatoriske nyansar var meir interessante enn dei til Capucon, som måla med litt for brei pensel.
Grieg
Framføringa av sistesatsen i Brahms’ sonate var høgdepunktet denne kvelden. Men tolkinga av Edvard Griegs (1843–1907) kraftfulle Cellosonate i a-moll, op. 36, hadde òg parti med schwung. Bernard briljerte i fyrstesatsen, til tider var det mest som om han hadde Capucon på slep. Generelt lyt det seiast at Capucon teatralske gestar på scena ikkje samsvarte med det klingande resultatet.
Sistesatsen med Grieg hissige hallingrytmar lét strålande. Men hadde det berre enda der: Ekstranummeret med Camille Saint-Saëns’ sukkersøte «Svana» kunne dei spart oss for. Etter ein dryg komlemiddag orkar ein ingen konfekt.
Sjur Haga Bringeland
Sjur Haga Bringeland er musikar, musikkvitar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Festspelkonsert
Robert Schumann, Johannes Brahms, Edvard Grieg:
Cellosonatar
Gautier Capuçon, cello; Kim Bernard, klaver.
Håkonshallen, måndag 29. mai
Den mellomalderlege Håkonshallen blir hyppig nytta under årets Festspillene i Bergen. Akustikken her er godt eigna for kammermusikkframføringar, men berre om der er nok folk i salen, noko som dempar etterklangen. Dei kvassaste lydane blir då avrunda, medan detaljane i pianissimopartia framleis kan høyrast tydeleg.
Måndag var hallen verkeleg fylt med folk. Den franske cellisten Gautier Capucon blei då akkompagnert av den unge landsmannen Kim Bernard. Repertoaret var solid og tradisjonelt, med tre velprøvde romantikarar som blei spelte i rekkjefylgje etter alder.
Schumann
Denne framføringsrekkefylgja fungerte fint. Konserten opna med den kompositorisk minst ambisiøse komposisjonen: Adagio og allegro i Ass-dur, op. 70, som tyskaren Robert Schumann (1810–1856) på sin typiske raptusmaner skreiv i løpet av berre fem dagar i 1849. Stykket er eigentleg tiltenkt klaver og horn, men komponisten noterte at cello kunne nyttast ad libitum (i staden for horn).
Fyrstesatsen er den som minst utnyttar celloens tekniske og klanglege kapasitetar. Sjølv om Capucon gjorde sitt beste for å bera fram vide og songlege melodiliner (også optisk, gjennom veldige bogerørsler og kast med luggen), fungerte det berre halvvegs. Den snøgge andresatsen lét betre. Her var det fint samspel mellom musikarane.
Men også her hadde eg ei kjensle av at berre den øvre halvparten av celloregisteret fekk klinga. Dette har med Schumanns komposisjonsmåte å gjera, ikkje med musikarane: Det var dårleg balanse mellom cello og klaver. Eg fekk assosiasjonar til ein tenor som blir tvinga til å synga ei altstemme. At klaveret gjennomgåande klang for sterkt, gjorde det ikkje betre.
Brahms
Forløysande var difor tyske Johannes Brahms’ (1833–1897) Cellosonate nr. 1 i e-moll, op. 38. Stykket frå byrjinga av 1860-åra tek til med ein vemodig melodi i celloens djupn, som i løpet av innleiinga kryp stadig høgare i registeret. Endeleg – her kom heile klangspektrumet til uttrykk.
Breie bogestrok og feit vibrato prega Capucons spel. Dette i kontrast til den perlande artikulasjonen til Bernard, som etter min smak inntok ei for audmjuk akkompagnatørrolle. Både i fyrste og andre sats kunne han med fordel ha gripe kraftigare i klaviaturet, for Brahms har komponert ein klaverpart som i pregnans ikkje står attende for cellostemma.
Men i sistesatsen var Bernard på hogget: Satsen er forma som ein slags fuge med eit markant tema som Brahms har «lånt» frå J.S. Bachs Kunst der Fuge. Frasane er her stutte, dei melodiske motiva blir kasta mellom stemmene i tett imitasjon, og det er som om cellisten og pianisten bit kvarandre i halen i hektisk runddans. Bernards artikulatoriske nyansar var meir interessante enn dei til Capucon, som måla med litt for brei pensel.
Grieg
Framføringa av sistesatsen i Brahms’ sonate var høgdepunktet denne kvelden. Men tolkinga av Edvard Griegs (1843–1907) kraftfulle Cellosonate i a-moll, op. 36, hadde òg parti med schwung. Bernard briljerte i fyrstesatsen, til tider var det mest som om han hadde Capucon på slep. Generelt lyt det seiast at Capucon teatralske gestar på scena ikkje samsvarte med det klingande resultatet.
Sistesatsen med Grieg hissige hallingrytmar lét strålande. Men hadde det berre enda der: Ekstranummeret med Camille Saint-Saëns’ sukkersøte «Svana» kunne dei spart oss for. Etter ein dryg komlemiddag orkar ein ingen konfekt.
Sjur Haga Bringeland
Sjur Haga Bringeland er musikar, musikkvitar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Les også
Fabio Biondi under intimkonserten i Griegs villa på Troldhaugen.
Foto: Thor Brødreskift
Surt og slurvete
Les også
Framsyninga syner korleis Canan (Hina Zaidi) blir møtt då ho byrjar på ungdomsskulen.
Foto: Marte Moen Blomstereng
Om blikk kunne drepe
Les også
Isabelle Faust som solist med Akademie für Alte Musik Berlin i Håkonshallen.
Foto: Synne Sofi Bårdsdatter Bønes Foto: Synne Sofi Bårdsdatter Bønes
Froskekonsert
Les også
Ingrid Søfteland Neset som solist i Ørbecks «Pastorale og allegro for fløyte og strykeorkester».
Foto: Johanne Karlsrud
Sjeldne tonar
Fleire artiklar
Endre Ruset er poet og tidlegare kunstnarisk leiar ved Norsk litteraturfestival.
Foto: Heidi Furre
«Dikta til Endre Ruset er ridde av tap og sorg, og med hesten som sentralt motiv.»
Dette er ein bar, men er det ein sjokoladebar til laurdagskvelden eller ein proteinbar til treningsøkta?
Foto via Wikimedia Commons
«Det er høgt trykk på proteinbarfronten for tida.»
Teikning: May Linn Clement
«Det er ikkje for inkje me seier at noko 'dampar av erotikk' eller er 'dampande heitt'.»
Nye rekruttar til 24. mekaniserte brigade i dei ukrainske styrkane driv taktisk øving i Donetsk 14. oktober.
Foto: Ukrainsk forsvar
Ein ukrainsk-nordkoreansk krig på russisk territorium. Ingen forfattar av dystopisk fiksjon kunne ha klekt ut eit slikt scenario, skriv Andrej Kurkov.
Reinsdyr kan fint serverast utan purear, men med reine smakar. Her med brekkbønner, eg brukte grøne erter.
Foto via Wikimedia Commons