Elektronisk musikk

Sisso og Maiko:

Singeli Ya Maajabu

Nyege Nyege Tapes

I dag skriv vi 16. mai. Russen skvakkar i berg og nord, og hjuringen – russebussjåføren er vel ein slags hyrding – blæs i horn. Subbasshorna buldrar kraftigare for kvart år som går; det dirrar i fjellet (faktisk). I morgon kjem sjølvaste 17. mai, du skjønne milde, og vi skal alle saman ete krone-is og pølse i brød. I pinsa, den mest psykedeliske blant kristne høgtider, startar underteikna sitt femte tiår på jordi. Party time! som det heiter på godt norsk.

Eg var ikkje russ, så brorparten av min kjennskap til russehitar kjem frå russebussane som rullar gjennom Nittedal kvart år på denne tida, eit sikkert vårteikn. Andre former for fest- og dansemusikk har eg derimot god peiling på. Eg skal la janitsjaren stå for den tradisjonelle marsjen og rette merksemda mot den afrikanske dansemusikksjangeren singeli, som fort kan gå om lag tre gonger så fort.

Det tutar og går frå start: Opningssporet «Chuma» kallar til dans i gatene med horn og trommer; tredje låt, «Uhondo», kunne passe som lydspor til opptakten til sluttspelet i eit dramatisk eggekampslag. «Kiboko» tar energien ned nokre hakk med sin utbroderte dissonans og mangefasetterte kakofoni, og det tilsynelatande uorganiserte tonale ljodbiletet manar fram bilete av sjanglande trinn langs sleipe bussvegg-til-bussvegg-teppe.

«Mangvale» signaliserer den ambivalente opplevinga av soloppgangen når det er så seint at det er tidleg, og herifrå vekslar musikken mellom galopperande hesteskokast og snublande sekkeløp, ein hamnar midt i drillkorpset, apostlane talar i tunger, kasteknallet fyk, pølsesennepen flyt, lykkehjulet spinn og krone-isen smeltar. Denne hektiske plata er ein plausibel profeti om det som står føre oss. God langhelg!

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.