Rock

Cat Power:

Wanderer

Domino/Playground

«Let me tell you a story about Black», heiter det i dei første verselinene i det sjuande sporet på Cat Powers ferske album Wanderer, som kjem ut i dag.

I forteljinga som følgjer, lurer dødsengelen i skuggane, og det er vanskeleg å høyre «Black» utan å tenkje at songen har røter i ein nordamerikansk musikktradisjon som strekkjer seg langt bakanfor musikkindustriens framvekst, til ei tid då ord og tone vart delte mellom menneske som møtte kvarandre andlet til andlet over det myteomspunne leirbålet.

Det er eit terreng denne trubaduren har vore i før. Charlyn Marie, eller «Chan», Marshall kalla det første bandet sitt Cat Power, men gjorde det etter kvart om til artistnamnet sitt. Ho vart fødd i Atlanta i 1972 og vaks opp her og der i dei amerikanske sørstatane. Karrieren skaut fart då ho for 22 år sidan signerte den første kontrakten med plateselskapet Matador, og somme lesarar vil nok kjenne sentrale utgivingar som Moon Pix (1998), You Are Free (2003) og The Greatest (2006).

Tradisjonsforankra

Frå første stund har Cat Powers musikk vore djupt forankra i tradisjonen, og både The Covers Record (2000) og oppfølgjaren Jukebox (2008) viste henne som ein stilsikker tolkar og fornyar av andre sine songar. Tidleg på 2000-talet vart ho premissleverandør for ein revitalisert americana, noko som ikkje minst var tydeleg då ho dukka opp i filmen Searching for the Wrong-Eyed Jesus (Andrew Douglas, 2003).

Kanskje var det ein slik jordnær estetikk som gjorde at eg aldri fekk taket på den poporienterte Sun (2012), som førte Cat Power ut av bakvegane i the South og inn på Billboard-lista.

Integritet

Fleire nylege intervju med Chan Marshall gjer det klart at ikkje minst selskapet Matador gledde seg stort over akkurat det. Og jammen prøvde dei ikkje å påverke henne til å gjere seg endå meir seljeleg – ifølgje artisten ønskte dei under arbeidet med dette nye albumet at ho skulle «høyrast meir ut som Adele».

Det er jo noko forbanna tøv, så Marshall slo opp – Wanderer kjem ut på Domino, der ho har fått gjere det ho ville, slik ho ville. Dermed har vi fått eit album der vi møter Cat Power på sitt mest lågmælte, men også fokuserte, i songar der tangentane, kassegitaren og røysta hennar står fram som dei viktigaste elementa i uttrykket. Gitt det ytre presset verkar strategien modig – og heilt rett.

Likevel sparkar ho bra frå seg i ein låt som «Woman», ein duett med Lana Del Rey, som vel berre kan forståast som ein langfinger til Matador. Funklar gjer også tolkinga av Rihannas «Stay», som i Marshalls hender kjennest tryglande og desperat på ein rå måte.

Kor autentisk rotfesta Wanderer enn er i tradisjonen, kjennest dermed plata likevel ikkje gammalmodig. Ikkje fordi Marshall får til å gjere så poetisk bruk av autotune i ein song som «Horizon», eller fordi dødsengelen i «Black» viser seg å vere ein figur i ei svært moderne forteljing om destruktivt rusmisbruk – snarare er det slik at artisten ved å gå tilbake til kjeldene har laga noko som kjennest tidlaust. Slik har Wanderer vorte ein manifestasjon av hardt prøvd, men slitesterk kunstnarleg integritet.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.