Sjølv den beste låtskrivaren treng å synge Andre sanger om igjen, for det finst ikkje den song som ikkje peikar mot eit slektstre, mot ein genealogi som gjorde alt mogleg. Eg høyrer til mellom dei som har sett fram til at Frida Ånnevik skulle trekkje liner frå det ho har lytta til, til det ho sjølv har komponert og skrive, og no har det skjedd.

Dei som måtte tru at Andre sanger er eit kvileskjer, ei «coverplate» med rett-fram-tolkingar av låtar som har vore viktige for artisten, bør ta dette som ei åtvaring: Ånnevik har gjort noko mykje viktigare enn det – ho har attdikta songar som har hatt avgjerande verknad på hennar eigen karriere, og med dette grepet gjer ho dei på sitt vis til sine eigne.

Slik vert til sjuande og sist Andre sanger eit formidabelt uttrykk for Ånneviks grep om ord og tone. For trufaste Ånnevik-lyttarar er det fascinerande å høyre henne synge Joni Mitchell, Alicia Keys, Björk – og Alf Prøysen og Marius Müller. Andre sanger er eit nytt kapittel i ei av dei mest spennande bøkene i ny norsk populærmusikk.

Øyvind Vågnes