Eg har late meg gripe av den heilmørke HBO-serien I Know This Much Is True, basert på ein roman (1988) av Wally Lamb, med manus og regi ved Derek Cianfrance, og, ikkje minst, lysande skodespel av Mark Ruffalo, som briljerer i dobbeltrolla som tvillingbrørne Dominick og Thomas Birdsey. Sjølv om forteljinga heile tida trugar med å drukne i misere, og tragediane følgjer tett, er dette også seriens styrke: eit blikk som ikkje vik bort frå den avgrunnen som kan råke eit menneskeliv, med tematisering av paranoid schizofreni, kreftsjukdom og spedbarnsdød.

Her under streken er likevel ønsket først og fremst å rette merksemda mot det utsøkte lydsporet til I Know This Much Is True, som er sett saman på ein førebiletleg måte. Ofte utdjupar musikkvalet karakterteikninga eller eit aspekt ved forteljinga, men alltid på subtile måtar.

Ein særleg viktig plass har musikken til komponisten Harold Budd (f. 1936), som denne lyttaren kjenner best frå samarbeidet med Brian Eno (på til dømes The Pearl, 1984), men som er vel verd å lytte til på eiga hand, eller i konstellasjon med andre krefter (mellom andre Robin Guthrie og Hector Zazou).

I I Know This Much Is True figurerer spor frå The Serpent (In Quicksilver) i fleire episodar, utgivinga Budd sleppte på eige selskap i 1981 – visstnok ein meditasjon over eigen oppvekst i ørkenlandskap. Tittelsporet har, med sine kveilande, underlege tonar, festa seg i meg og ikkje sleppt taket. Budd lagar tilsynelatande enkel musikk med små rørsler som berre blir meir og meir kompliserte når ein lyttar. Forutan Eugene Bowen på bass trakterer han sjølv eit elektrisk Yamaha-piano, eit Bösendorfer-flygel og eit Hammondorgel på «The Serpent (In Quicksilver)», som for meg no er uløyseleg knytt til Birdsey-brørnes samanfiltra lagnad.

Øyvind Vågnes