Det hender plateutgivingar er samanfiltra i kvarandre, fordi dei er uttrykk for kunstnarlege samarbeid som strekkjer seg ut på tvers av eitt enkelt album av ein enkelt artist, og frå og med midten av 1970-åra var dette i høgste grad tilfellet for David Bowie og Iggy Pop.

Sommaren 1976 gjekk dei to i gang med det som skulle verte Pops The Idiot, med Bowie som produsent og musikar. Same haust følgde arbeidet med Bowies Low, saman med mellom andre Brian Eno og Tony Visconti, eit album som kom ut på nyåret 1977 og vart etterfølgt av ein turné på våren der Pop fekk med seg Bowie på tangentar. Etter at siste konsert var overstått, bar det strake vegen tilbake til Hansa Studios i Berlin, der dei gjekk i gang med å spele inn Pops neste album, Lust For Life. Det vart sommar før dei var ferdige, og Bowie bestemte seg for å hente Eno tilbake for å lage Heroes, som kom ut hausten 1977. Produktive år, med andre ord, skildra inngåande i bøker som Tobias Rüthers Heroes – David Bowie and Berlin (2014) og David Sheppards fine Eno-biografi On Some Faraway Beach (2008). 

Musikken frå perioden kjem stadig ut i nye utgåver, seinast med Bowie-boksen A New Career in a New Town (2017), og no gir Pop ut boksen The Bowie Years, med 75 låtar og fem og ein halv time speletid, som inneheld The Idiot, Lust For Life, T.V. Eye 1977 (1978), ei rekkje alternative miksar og nokre konsertopptak frå 1977, frå London, Cleveland og Chicago. Saman utgjer dei to boksane eit massivt kompendium for dei som ønskjer seg total fordjuping og vil lytte seg gjennom det artistane gjorde saman kronologisk – ein fascinerande inngang til albuma Bowie og Pop gav ut under eige namn.

Øyvind Vågnes