Då Robert Christgau gjekk gjennom platene til Prince etter at artisten gjekk bort, og gav karakter til kvar og ei av dei, vart det tett med A og B og ikkje noko dårlegare enn det. Den velkjende kritikaren fann ut at det rett og slett ikkje heldt å gi Sign ‘O’ the Times (1987) beste karakter – ein A+ måtte til for å løfte det fram som det beste albumet i karrieren.

Eg veit ikkje kva tid eg først høyrde om kor krokete vegen fram mot det myteomspunne dobbeltalbumet hadde vore, men prosessen får i alle fall rikhaldig omtale i I Would Die 4 U: Why Prince Became an Icon, boka av Touré (som eg melde på desse sidene då ho kom ut i 2013). Prince leverte nemleg ei trippelplate til Warner Bros oppunder jul i 1986, 25 songar under tittelen Crystal Ball, som også inneheldt materiale frå Dream Factory, eit album han hadde skrota den sommaren, men plateselskapet sa nei.

Kvar leier alt dette oss? Jau, til dagen i dag, og boksen Sign ‘O’ The Times (Super Deluxe Edition), eit beist av ei utgiving som minner oss om kva som kom, og kva som kunne ha komme, og som meir enn noko anna vitnar om det musikalske geniet ein må kunne seie at Prince var. Heile 45 spor her har ikkje vore utgitte før, og særleg eventyrleg synest eg det er endeleg å høyre dei jazza greiene eg berre har lese om før. Konsertmateriale er det også plass til, to komplette kveldar frå 1987, og då har eg ikkje nemnt alt det nyskrivne lesestoffet eller ymse kuriosa frå «velvet». For ein fest av ei utgiving!

Øyvind Vågnes