Rock

The Delines:

The Imperial

Decor /
Border

New Orleans er ikkje ein god stad å vere blakk, finn ungdomsparet Eddie og Polly ut i ein av songane på The Imperial, den nye plata frå The Delines. Men, som det så lakonisk heiter eit par verseliner seinare: «they are too young to understand there ain’t no good place to be broke.»

Den vesle forteljinga i «Eddie & Polly» rommar mykje, i likskap med mange av songane til Willy Vlautin. For dei som ikkje kjenner The Delines frå før, er møtet mellom forfattar og låtskrivar Vlautin, som ein gong var med i Portland-bandet Richmond Fontaine, og vokalist Amy Boone frå Texas-gruppa The Damnations, særleg sentralt. Saman står dei for orda og røysta i banduttrykket, begge for nøkkelingrediensar å rekne.

Mjuk americana

Men resten av gjengen i The Delines er jo viktige, dei også. Den mjuke, elegante americanaen står godt til historiene som vert fortalde, som unekteleg er av det mørkare slaget. Bandet latar til å ha ei forankring i Portland, for trommis Sean Oldham har også ei fortid i Richmond Fontaine, og Jenny Conlee, som er med på tangentar, og Tucker Jackson, som er med på steelgitar, kjem begge frå Portland-bandet The Decemberists.

Kanskje somme lesarar kjenner det førre albumet frå The Delines, Colfax (2014), ei kritikarrost utgiving som det har tatt heile fem år å følgje opp, delvis fordi Boone vart utsett for ei stygg bilulukke for tre år sidan. The Imperial representerer ikkje eit markant skifte, men held same høge kvalitet.

Omslagsfotoet til det nye albumet er svært så suggestivt, som om det skulle ha pryda ei novellesamling. Ein einsleg, kvit bil er plassert på ein stor, elles tom parkeringsplass, framføre ein sjaskete bygning. Sjansane er gode for at ein lytt til The Imperial er nok til at du ser føre deg ei eller fleire av scenene i songane utspele seg der.

Ublide lagnader

Det er ein ublid lagnad fleire av karakterane til Vlautin møter på sin veg. «It’s a hard world», heiter det i «Holly the Hustle», ein song som fort kan få ein til å tenkje på opp til fleire av songane Robbie Robertson skreiv for The Band, både i tekst og melodi, sjølv om Robertson kanskje aldri har teikna opp ei så fullstendig tragisk livsforteljing som den Vlautin utstyrer stakkars Holly med. Låten er mellom mine favorittar så langt i det nye året.

I hyllene mine finn The Imperial seg fint til rette i naboskap med fleire plater ho minner meg om, mellom dei varme og vise utgivingar som Neko Case-albumet Fox Confessor Brings the Flood (2006) og Doug Paisleys Strong Feelings (2013) – ein svært så fin inngang til plateåret 2019, med andre ord.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.