Electronica

Jon Hopkins:

Singularity

Domino/Playground

Første gongen eg lytta til Jon Hopkins’ nye album Singularity, stod brått trettenåringen i døropninga med ei uroleg mine i andletet. Han lurte på om ei midtlivskrise hadde drege meg ut av den sedvanlege, sidrumpa americanaen og kasta meg lukt inn i technomusikken. Suggererande kaskadar av lyd frå tittelsporet slo gjennom og fylte rommet.

Men alle som kjenner til Hopkins, veit at han lagar instrumentalmusikk for høyretelefonfolket vel så mykje som for dansegolvet: for dei som vandrar rundt i tungt trafikkerte gater pakka inn i store øyreklokker, og som tilsynelatande ikkje lèt seg affisere av noko som helst – dei som har lært seg å navigere gjennom allslags virak med ei kontemplativ mine som tyder på at dei likevel er på sin eigen planet.

Kontrastrik

Singularity er kontrastrik, for etter ei opning som får alle byens gater til å kjennest som tronge dansegolv, går albumet over i noko meir svevande og meditativt, frå og med det femte sporet «Feel First Life», og gjennom siste halvdel, med eit mogleg høgdepunkt i tolv minutt lange «Luminous Beings». Halvvegs flyttar altså Singularity hovudvekt over i noko meir organisk, og pianoet får spele ei sentral rolle. Bruken av kor i «Feel First Life» får midtsporet til å likne på eit orkesterverk.

Fleire vil kjenne Hopkins frå tida i Imogen Heap, eller frå samarbeid med folk som Brian Eno og Coldplay. For underteikna er plata han laga saman med King Creosote, Diamond Mine (2011), ei av dei sterkaste utgivingane dei siste ti åra – eit musikalsk møte som på overflata kunne verke usannsynleg, men som når alt kom til alt, var perfekt. King Creosote var også med på Immunity (2013), som stadfesta Hopkins’ posisjon som soloartist, utan at han fekk det for travelt. Han skulle altså la det gå fem år før neste album under eige namn kom ut.

Heilskapleg

Når Hopkins gjestar Oslo i oktober, har han valt seg Rockefeller som rom, og det varslar eit og anna om kva for arena han ønskjer seg for den nye musikken sin. På sitt vis er Singularity eit kamprop for albumformatet. Hopkins sjølv insisterer på at dei ni spora utgjer eit heilskapleg verk, og at intensjonen er at lyttaren skal ta seg tid til å ta innover seg alt saman i løpet av «one sitting», som det heiter. Det manglar ikkje på ambisjonane. Pianisten, komponisten, artisten og produsenten har ønskt å fange ei paradoksal, motsetjingsfull moderne kjensle i albumet, nemleg det han omtalar som «dissonansen mellom den dystopiske urbaniteten og dei grøne skogane».

Du kan nyte Singularity utan dette konseptuelle vegkartet, som for somme vil vere i overkant, men etter å ha nylytta med Hopkins’ instruks i bakhovudet, må eg vedgå at eg er fascinert. Når albumet munnar ut i den enkle melodien «Recovery», er det tale om ei heilande tilbaketrekking inn i noko som er elementært og menneskeleg og likevel forankra i ei tilhøyrsle i noko større enn menneskeverda. Singularity er musikk for vår tid.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.