Rock

Bill
Callahan:

Gold Record

Drag City

Er du typen som gøymer deg bak gardinene når du får auge på naboen utanfor?

Det gjer forteljaren vi møter i «The Mackenzies», ein av låtane på Bill Callahans tørrvittig titulerte Gold Record, som er ute denne veka: «I’m the type of guy who sees a neigbour outside/ and stays inside and hides.»

Ein invitasjon

Men somme gonger vert vi tvungne til å bryte med dei store og små regima vi innordnar våre eigne levesett etter, og tidvis kjem det til og med ei god forteljing ut av det. Kor mange noveller sirklar vel ikkje rundt ein dag som brått vert unik, fordi noko uvanleg hender? Det overraskar ikkje når det kjem fram i presseomtalar at Callahan mellom anna let seg inspirere av Robert Altmans frie filmatisering av Raymond Carver-noveller i Short Cuts (1993).

I «The Mackenzies» dreier det seg om eit bilhavari, for det er slik forteljaren møter naboane, som han aldri har snakka med før, med det utfallet at han plutseleg får ein invitasjon han må svare på. Rett triveleg vert det, og etter eit par øl kan han ikkje seie nei til middag. Det vert ein lang kveld, for det verkar som det gamle ekteparet ikkje vil la han gå. Eit tomt rom, innreidd som eit slags museum etter ein son vi skjøner dei har mista, set heile kvelden i eit nytt lys.

Heimens rom

Snakkesongaren Callahan er ein meisterleg forteljar som utnyttar formatet optimalt, og dei ti songane på Gold Record held høgt nivå, sjølv om det denne gongen berre har gått vel eit år sidan førre utgiving, Shepherd in a Sheepskin Vest. Det albumet var den første studioutgivinga på fem år, ei tid der artisten var travelt oppteken med å venje seg til livet som småbarnsfar.

Denne livsendringa sette sitt preg på Shepherd in a Sheepskin Vest, og det går an å høyre spor denne gongen også, som når Callahan gjer ein ny versjon av «Let’s Move To The Country», ein song han laga for to tiår sidan, men som kling nytt i det nye livet hans. Likevel liknar Gold Record meir på ein novellesyklus enn på biografi. Blikket er retta inn mot heimens rom, med ein flimrande TV-skjerm i stova, og frukostblandinga på kjøkkenbenken, ein god setting for både lakoniske observasjonar og mellommenneskeleg dramatikk.

Låtskrivaren

I «Protest Song» får vi det første, og i «Breakfast» får vi det andre, men begge er kjenneteikna av Callahans solide omgang med ord. «Protest song» er ein protestsong mot ein viss type protestsong, som dukkar opp i eit prateprogram på tv, og skaper nok irritasjon til å få Callahan til å synge: «I protest his protest song/ I’d vote for Satan/ If he said it was wrong.» I «Breakfast» vert eit dysfunksjonelt forhold bretta ut, kort og konsist, med ubehageleg presisjon: «She don’t eat, she don’t sleep / Why, she don’t even drink/ I drink so that we don’t fight/ She don’t drink so that we don’t fight.»

Igjen står trubaduren Callahan i sentrum, med kassegitar i hand, og elles er det ganske minimalistisk, med Matt Kinsey på gitar, Jaime Zurverza på bass, og eit par spor er utstyrt med trommer og blåsarar. Gold Record stadfestar det mange trufaste lyttarar har hevda lenge, at Bill Callahan høyrer med mellom samtidas aller beste låtskrivarar.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.