Rock

Courtney Barnett:

Tell Me How You Really Feel

Marathon Artists/Playground

Kva treng du når du står der, tom for batteri, på slutten av ei veke som har utmatta deg heilt?

Den siste låten på Courtney Barnetts andre studioalbum, Tell Me How You Really Feel, er kanskje på sporet av eit svar. «Sunday Roast» munnar ut i ei usentimental lojalitetserklæring: «I know all your stories but I listen to them again.»

Du er ikkje åleine, syng Barnett i same song, og det slo meg då eg lytta at det er noko avvæpnande over det når akkurat denne artisten er såpass oppbyggeleg. Som vokalist er Barnett så liketil og rett fram som ho nokon gong har vore, og den slentrande, gitardrivne indierocken definerer framleis uttrykket. Her ligg kjernen i den særeigne intensiteten til ein song som «Sunday Roast» – det er noko inderleg som vert sagt, men heilt utan patos, slik at det kjennest forankra i noko ekte, noko kvardagsleg, eller fredagsleg, om du vil.

Høge forventningar

Eg høyrde Courtney Barnett først utpå hausten for fem år sidan, då eg skreiv på desse sidene om to EP-plater eg nett hadde komme over, I’ve Got a Friend Called Emily Ferris (2012) og How to Carve a Carrot Into a Rose (2013). Det var vanskeleg å unngå parallellen til ein ung, freidig Dylan anno sekstitalet, og «Avant Gardener», om ein vanleg dårleg måndag som utvikla seg til å verte ein uvanleg dårleg måndag, var mellom favorittlåtane mine det året.

Dermed møtte eg førsteplata Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit (2015) med høge forventningar, og eg vart ikkje skuffa. Inntrykket av ein skarp låtpoet som var smart i kjeften og etter beste evne tok livet på strak arm, vart stadfesta: Barnett såg ut av glaset på det viltveksande graset, og konkluderte med at plenklipparen måtte få stå, sidan «slashing it down just seems kind of mean».

Nye retningar

Samarbeidsplata med Kurt Vile av fjoråret, Lotta Sea Lice, fekk begge artistane til å skine utan at nokon hamna i skuggen. Barnett gjer liksom alt rett, også med Tell Me How You Really Feel, der ho er til å kjenne att, men samstundes tek nokre steg i nye retningar.

«City Looks Pretty», til dømes, går gjennom eit aldri så lite hamskifte når to minutt står att, og munnar ut i ein herleg gitarsolo. Alt i alt opnar det seg eit breiare landskap enn det vi er vande med i ein Barnett-komposisjon.

Mest påfallande med dette andrealbumet er likevel kanskje eit nytt alvor, artikulert utan den trygge avstanden som kan ligge i eit lakonisk gemytt. Singelen «Nameless, Faceless» gir uttrykk for eit ønske om å kunne gå gjennom parken i mørkeret utan å vere redd, og slår frå seg med eit lett omskrive sitat frå Margaret Atwood: «Men are afraid that women will laugh at them/ women are afraid that men will kill them.» Songen konfronterer slagferdig alle nettroll på karakteristisk kult Barnett-vis: «I could eat a bowl of alphabet soup and spit out better words than you.» Ta den, trollfolk!

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.