Jazz

Rick
Simpson:

Everything All of the Time: Kid A Revisited

Whirlwind

Jazzpianistar som tolkar rockeband, er ikkje noko nytt, men ikkje mange tek det så langt som London-baserte Rick Simpson, som like godt har laga ei heilt eiga, ny utgåve av heile Radioheads Kid A (2000) i høve albumets 20-årsjubileum.

Simpson fortalde for nokre veker sidan blekka Jazzwise at bakgrunnen for utgivinga var ei konsertframføring av albumet i London-klubben Vortex. Saman med eit knippe musikarar frå heimbyen gjekk han inn i plata med ope sinn. «Idioteque», til dømes, er for ein ny komposisjon å rekne, med berre restar att frå originalen.

Maktkritikk

Ei fri haldning passar godt, for det frigjerande potensialet i Kid A går djupare og breiare enn ein skulle tru. Ikkje berre peikte plata ut ei ny retning for rockemusikken, hevda Daphne Brooks i The Guardian for nokre veker sidan – Kid A spegla også radikal «black art» ved å mane fram nye rom å søkje tilflukt i, i ei fiendtleg verd: «It might sound absurd if judging by their slightly awkward, extremely white appearance, but I have long heard a strange and beautiful Blackness in Radiohead.» I bandets musikk høyrer Brooks motstand, futurisme og maktkritikk, og denne miksen, saman med bandets omfamning av jazzen og andre revolusjonære «black musical forms», vart for første gong verkeleg tydeleg på Kid A.

Mellom fleire døme Brooks løftar fram, er bruken av brass på «The National Anthem», som får henne til å tenkje på både Art Ensemble of Chicago og Charles Mingus, og vidare på jazzpianisten Robert Glaspers tolkingar av Radiohead-låtar. Og kva høyrer vel betre heime på eit imaginært lydspor til Ralph Ellisons Invisible Man (1952) enn «How to Disappear Completely»? Brooks’ vesle essay får meg til å høyre Kid A på nytt.

Kakofonisk

Det gjer også Simpsons album. Kid A var den første plata eg melde i Dag og Tid, over ei heil avisside ein fredag i oktober for tjue år sidan, der eg insisterte på at lesaren måtte lytte til heile dette verket i ein jafs, og konkluderte med at vi hadde fått «alt vi kan vente av eit album». Det står eg fast ved, to tiår seinare.

Når eg no sit her og lyttar til Simpson og gjengens versjon av «The National Anthem», der pianisten herja såpass med eit steingammalt Steinway at teknikaren i studioet vart smått nervøs, kjennest det som om jubileet er som det skal vere. No som den gong munnar låten ut i det kakofoniske, i ei feiring av den overskridande rørsla både Daphne Brooks, eg og så mange andre kunne finne oss heime i. Det er noko, det.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.