Rock

M. Ward:

Migration Stories

ANTI-/Playground

Eg fann fred i den uverkelege byen, syng M. Ward over nokre smektande, analoge synthar, i «Unreal City», det sjette sporet på ferske Migration Stories.

Kvar den byen finst, er eit ope spørsmål, men kanskje ligg det noko i at frasen faktisk er eit ekko frå T.S. Eliots «The Wasteland», for i Wards by søkjer forteljaren tilflukt frå ein øydeleggjande katastrofe: «I saw the big one break.»

Den diktlesande California-buaren Ward har fortalt i intervju at katastrofen i songen stammar frå ein draum han har igjen og igjen, om ein tsunami i horisonten – og frå den vedvarande frykta som rår i heimstaten for at eit jordskjelv ein gong skal ramme. Ut av dette har han altså smidd eit fint lite stykke postapokalyptisk popmusikk.

Novelleaktig

Som tittelen tilseier, sirklar songane på Migration Stories rundt migrasjonsforteljingar frå vidt ulike kjelder: Wards eiga familiehistorie, vener av han eller ting han har kome over i aviser og på fjernsyn. Prosjektet kjennest tydeleg forankra i vår eiga urolege samtid, men snarare enn å ha ein dokumentarisk kvalitet har forteljingane noko novelleaktig over seg. Det verkar også definerande at ein oppbyggeleg åre går gjennom dette materialet, i møte med alt det destruktive som gjennomsyrer det.

M. Ward fortener meir merksemd som soloartist. Det skreiv eg på desse sidene då More Rain kom ut for fire år sidan. For det er framleis slik at dei fleste som kjenner til mannen, kjenner han som bakmann, sidemann og samarbeidspartnar. Etter kvart har det vorte seks elegante retro-pop-plater med Zoey Deschanel, som She & Him, og somme vil vel kjenne han frå supergruppekonstellasjonen Monsters of Folk, der han deler rampelys med Jim James (My Morning Jacket), og Conor Oberst og Mike Mogis (Bright Eyes). M. Ward dukkar opp i mange samanhengar – berre dei siste åra har han vore i studio og på turné med Mavis Staples, Jenny Lewis, Norah Jones, Cat Power, Neko Case, Lucinda Williams og Peter Buck (R.E.M.) – for å nemne nokre.

Lun americana

Migration Stories er studioplate nummer ti, og den første som kjem ut på plateselskapet ANTI- Records. Innspelinga har føregått i Arcade Fires studio i Montreal, og frå bandet har både Tim Kingsbury og Richard Reed Parry vore med. Uttrykket ligg stort sett nær det vi kjenner som typisk for M. Ward – ein mjuk, lun americana, smakfullt produsert, med fint gitarspel og ei slepen, litt rusten røyst som nokon kan ta feil og tenkje på som anonym eller preglaus – eg ville heller ha sagt at ho ikkje tvingar seg på.

Opningssporet «Migration of Souls», kanskje det finaste på plata, er typisk M. Ward på sitt beste. Det fell på plass i øyret ved første lytt, men har ei djupn i seg som vert tydelegare etter kvart som ein vender tilbake til songen – det er som kvar slurk av denne vinen gir smaken meir karakter. Det dreier seg om ein låt som skildrar det hardt prøvde, slitesterke håpet som held mange menneske på flukt – i ulike tydingar av ordet – i live, nemleg håpet om gjensyn. Sjølv om ein til slutt erkjenner at eit slikt møte nok aldri vil skje, må ein likevel sverje til håpet, fordi det har ei eiga kraft som vi treng å halde på. Å synge om noko så grunnleggande menneskeleg, utan at det munnar ut i banalitetar, er sanneleg ikkje lett, men det er noko M. Ward klarer.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.