Jazz

Brad Mehldau Trio:

Seymour Reads The Constitution!

Nonesuch

Så står han der, Philip Seymour Hoffman (1967–2014), mellom skinnstolane og eikehyllene, i det som må vere eit slags bibliotek i ein villa, og resiterer eit eller anna, men kva? Den amerikanske grunnlovsteksten, viser det seg.

For slik var draumen jazzpianisten Brad Mehldau vakna frå, ei vinternatt i 2014. Omgitt av mahognimøblar stod den amerikanske skodespelaren der, og med ei avmålt, lett melankolsk røyst las han frå lovteksten som vart vedteken i Philadelphia i 1787.

Eigen melodi

Det heile hadde sin eigen melodi, og Mehldau hadde knapt gnidd seg i auga før han sette seg ned og prøvde å få melodien ned på papiret. To veker seinare tok verda imot den tragiske meldinga om at Hoffman hadde gått bort, 46 år gammal, etter å ha teke ein overdose. Komposisjonen fekk eit lag av nye tydingar, skriv Mehldau i ein fin tekst på si eiga heimeside. Ein kan ikkje på empirisk grunnlag seie at draumen var profetisk, reflekterer Mehldau – «yet it feels like that now». Integriteten og visjonen i grunnlovsdokumentet står i skarp kontrast til det tankelause vrøvlet i president Trumps twittermeldingar, held jazzpianisten fram. Kanskje Hoffman ønskte å komme med ei lita åtvaring før han tok endeleg farvel.

«Seymour Reads the Constitution» har vorte tittelsporet på ei ny, fin plate frå Brad Mehldau trio – ei på mange måtar typisk utgiving frå den kanten. Dei fleste av dei åtte spora klokkar inn på åtte–ti minutt, og Seymour Reads the Constitution! kombinerer nye komposisjonar med materiale frå standardrepertoaret, med eit par velvalde popklassikarar i tillegg.

Klassikarar

Denne miksen er det få som meistrar betre enn Mehldau. Denne gongen får vi ei nydeleg tolking av «Almost Like Being in Love» (Frederick Loewe og Alan Jay Lerner, 1947), kanskje kjend for dei fleste frå Nat King Coles versjonar. (Ella Fitzgerald og Frank Sinatra høyrer òg til mellom dei som har funne vegen til songen.) Kanskje endå meir spennande er det likevel når Mehldau snusar seg fram til små og store avkrokar i katalogen til kanoniserte band og artistar som The Beach Boys og Paul McCartney.

Sistnemnde er denne gongen ikkje representert med ikonisk Beatles-materiale – i staden har Mehldau valt å plukke fram avslutningssporet på Flaming Pie (1997), «Great Day,» som vart innspelt tidleg i1990-åra, før Off the Ground (1993) kom ut, men som alt hadde eksistert i mange år før dette – McCartney har skildra korleis han og kona Linda brukte å spele songen for borna sine då dei voks opp. Eit element av årgangsvin, altså, og det er teke godt vare på av Mehldau.

Stas er det også å høyre jazztrioen gi seg i kast med valsen «Friends», tittelsporet på Beach Boys-albumet som kom ut i 1968, men som vel hamna i den store skuggen etter Pet Sounds (1966), Smiley Smile og Wild Honey (begge 1967).

Jazzmusikaren kan drive ei eiga form for revisjonisme i kraft av fortolkinga si. Lytt på nytt, er meldinga – og kanskje du også vil høyre noko nytt.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.