Den første gongen eg smakte Nutella, var eg 13 år. Den franske kjærasten til far min hadde fått ei stor kasse brødvarer, pålegg og snop frå heimlandet, i høvet bryllaupet deira same helg.

– Eg og syskenbarnet mitt åt ofte loffskiver med Nutella når vi var saman som born, fortalde ho meg då eg fekk smake på den brune, søte massen.

Det var den største krukka med sjokoladepålegg eg nokon gong hadde sett, og sjølv om eg skulle vere kul og urørleg tenåring, bestemte eg meg raskt for at det smakte ti gonger betre enn Nugattien i skapet.

– Kan eg få ei skive til, spurde eg, slikka bort smulane i munnvikene og passa på å sjå så likesæl ut som eg berre kunne få til.

Førre veke fekk franske kundar høve til å kjøpe slike Nutella-krukker med 70 prosent rabatt, for om lag ti norske kroner stykket. Det enda i blodige slagsmål og kaos mellom hundrevis av franskmenn over heile landet. Politiet måtte tilkallast. «Nutella riots» kalla nettstaden National Public Radio oppstyret. Og i Noreg lurte TV 2 i ein artikkel på om franskmennene kunne vere litt for glade i pålegget. Hasselnøtt- og sjokolademassen fekk til og med sitt eige frimerke i høve 50-årsjubileet i 2014.

Men, tenkte eg, er dette verkeleg grunn nok til å vilje skrelle huda av knokane mot naseryggen til sidemannen i butikken?

I Frankrike utforskar svindelkontrollørar Nutella-saka, melde BBC onsdag denne veka. Etterforskarar trur reklamekampanjen kan stride mot handelslovene i landet, mens ein medlem i det europeiske parlamentet, Yannick Jadot, meiner det dreiar seg om eit kjøpekraftsproblem. Den franske landbruksministeren Stéphane Travert kommenterte oppstyret slik: «Dette er folk som lever frå hand til munn, og som strøymer til for å få tak i eit sjokoladepåleggsmerke som dei elles ikkje har råd til å tilby borna sine kvar dag.»

Begge augebryna mine forsvann opp i hårfestet mitt, bak skjermen. Er det verkeleg slik stilt at menneske i eit heilt land går laus på kvarandre over éin særskild sort sukkerbasert pålegg til nedsett pris?

Eg kunne få ei brødskive til med Nutella den gongen hos far min, så lenge eg passa på å pusse tennene mine godt før sengetid. I åra etter har det meste av sjokoladepålegg vorte ståande i kjøleskapet til det måtte kastast. Men den gongen, kvelden før bryllaupet til far min, var eg ikkje stort betre enn franskmennene. For eg greidde ikkje heilt å skjule sjokoladespora som flaut utover hendene og kinna mine etter at eg hadde lurt til meg skive nummer tre.