– Har du hatt ein bra dag i dag? spør veninna.

Vi har ikkje sett kvarandre på ei stund.

– Eg veit ikkje heilt, svarar eg.

Eg opnar munnen og skal til å underhalde henne med ei småsarkastisk skildring av korte bein og høge snøskavlar og for lite tid til å kome seg på jobb. Men eg ser at auga hennar vert tåkete. Munnen min lukkar seg så fort at tennene gjev frå seg eit klikk. Ho var ikkje budd på at eg kunne finne på å vere misnøgd, igjen.

Forskarar ved det amerikanske instituttet Pew Research har stilt personar frå 36 land det same spørsmålet: «Korleis vil du skildre dagen din i dag? Har det vore ein typisk dag, ein særskilt god dag eller ein særskilt dårleg dag?»

Og di fattigare og meir valdeleg landet var, di større var sjansane for at svaret var at ein hadde hatt ein god dag. Tendensen går heilt motsett veg av levekårsoversynet til FN over verdas beste land å bu i. Land som skåra høgast på Pew-målinga, ligg gjerne langt nede på FN-lista. I Nigeria og Colombia sa høvesvis 72 og 61 prosent av menneska at dei hadde hatt ein god dag. Men Nigeria ligg på 152. plass på levekårslista til FN, sjølv om landet har høgast BNP i Afrika. Det er rekna at over 70 prosent lever under fattigdomsgrensa. I Polen, som ligg på 46. plass på FN-oversynet, svara 11 prosent at dei hadde hatt ein særskilt god dag.

I Noreg stirar eg ut vindauget på snødrevet og tenkjer på rådet eg fekk av mor mi: «Seier du til deg sjølv at dette går bra, så gjer det gjerne det.» Er det difor nigerianarane og colombianarane er så positive? Kanskje handlar det om å overleve. Heilt sidan 2003 har Nigeria vore eit av dei mest optimistiske landa i verda, ifølgje World Happiness Report. Men gallupforskarane meinte optimismen var så stor fordi folket rett og slett ikkje kunne tenkje seg nokon verre situasjon enn den dei stod i.

Er europearar då sure fordi velferdskvardagen har gjort oss så bortskjemde at vi tek det som ein menneskerett å klage? Det er lettare enn nokon gong å halde seg oppdatert om verda, og snøvêret er faktoren som øydelegg dagen. VG sende denne veka ut ei tilråding om heimekontor på grunn av snøkaoset, og sakene lét ikkje vente på seg: «Fleire skular stengt i Telemark», melde ei avis. Ei anna melde at toget stod, ei tredje om endelause bilkøar. Eg skjønar at klaginga er eit symptom på at vi har det bra. I tillegg skjønar eg at eg ikkje er på Sunnmøre lenger, der skulen ikkje stenger før vassrøyra har frose.

– Har du hatt ein god dag, då? spør eg til slutt veninna.

Ho svarar kort på spørsmålet mitt:

– Ja, takk!