Snus var no vel det siste eg tenkte på då eg kvikna til på Ullevål sjukehus.

Noko som er litt av eit paradoks, for nett snus var faktisk det siste eg hadde tenkt på før eg sovna (kona ringde 113 då venstrehanda mi bomma gong på gong på boksen med laus General, men det er ei anna soge).

– Har du prøvd slik nikotinfri snus, spurde ei velmeinande kvinne som var på visitt.

– Slikt har dei sikkert til og med her i Narvesen-kiosken på sjukehuset, meinte ho.

Nikotinfri snus, kva er vitsen med slik helsekost? Det fekk eg vel finna ut, no då eg atter var på beina.

Jaggu fanst slikt noko, servert i organiske bleier av plantefiber tilsett ørlite vatn, salt, E422, E504, E500 og aroma.

Ikkje var det dyrt heller, og det funka for meg nett som ekte vare.

Og det beste av alt: Utan tobakk og nikotin kan det jo heller ikkje vera hektande. Du slepp dei groteske åtvaringane frå Statens ymse tobakkskaderåd.

I teorien kan eg altså eta nikotinlaus snus og på same tid vera ein fri mann. Det er no eg som bruker snusen, og ikkje snusen som (mis)bruker meg!

I praksis er dette, sjølvsagt, for godt til å vera sant.

For me er få nikotinfrie snusarar her i landet (produktet heiter ikkje Onico utan grunn). Her er med andre ord mest ingen å bomma slikt av, om ein sjølv skulle ryka lens. På bygda sel dei det heller ikkje alle stader. «Ka sa du, sa du, nikotinfri snus?»

Difor er det viktig for meg å hamstra nett nikotinfri snus, ikkje reisa nokon stad utan eit raust lager med nikotinfri snus i bagasjen, og ikkje koma tomhendt nokon stad der ein ikkje på førehand har lagt ut depot av nikotinfri snus.

For elles kunne ein jo risikert å, i nauda, bomma av den aukande skaren med normale tobakksnusarar.

Og på nytt, med det, blitt snusavhengig! Og harrytur-hekta.

Då skal dei fattige ha takk.

Jox