Olga Meyer sette spor i norsk mediehistorie med ei lang rekkje samfunnsprogram i NRK radio, blant anna i «Sånn er livet», «Kvardagen» og «Forbrukaren har ordet». Dei siste fem åra som journalist skapte ho stor interesse med innsamla dyrehistorier, fortalde i Nitimen i 1995–2000. Ho gav også ut fem bøker med desse historiene om dyr frå heile Noreg. Olga Meyer var eit heilstøypt, ærleg, hjarteleg menneske. Snobberi og jåleskap stod lågt i kurs.

Ho voks opp på gard i Fana sør for Bergen og kjende seg sterkt knytt til Distrikts-Noreg og jordbruket. Olga var ein kløppar til å reparere nettinggjerde og hadde blikk for korleis ein sau skal sjå ut. Èin rase stod over alle andre – gleda over å sjå ein sjeviotsau langs vegen kunne svekke Olga som sjåfør.

Ho utdanna seg til lærar i Volda og underviste blant anna på Ekeberg i Oslo. I alle år etterpå tala ho varmt om elevane sine der. Etter eit kvileskjer til sjøs vart ho i 1969 tilsett som programsekretær i NRK. Det var ikkje tilfeldig kven som sørgde for det: Hartvig Kiran, nynorskmann og sjef for opplysingsavdelinga i radio. Olga Meyer var heile livet ein solid støttespelar for nynorsken. Ho var æresmedlem i Noregs Mållag og fekk Kringkastingsprisen i 1981.

I jubileumsboka Med hjartet på rette staden. Kringkastingsringen 50 år 1955–2005, skriv Olga om ei oppleving på husmøtet i NRK, der sjefar og programmedarbeidarar møttes:

«På dette første husmøtet mitt hende det noko som fekk meg til verkeleg å spissa øyro. Det galdt pålegg frå NRK-leiinga om meir nynorsk i radiosendingane: Elster viste til at han tidlegare hadde gjeve programavdelingane melding om å sjå til å auka nynorskprosenten, men utan at han hadde vore fornøgd med resultatet.»

To avdelingar fekk klar beskjed om å ta saka alvorleg og koma med nye opplegg.

«Eg undra meg: Tenk at ein Oslo-mann tok nynorskprosenten så alvorleg! Det var ei god oppleving. Me i målrørsla har mykje å verdsetja Torolf Elster for.»

NRK har også mykje å takke Olga Meyer for. Ho var ein varm tilhengar og forsvarar av NRK som institusjon.

Ho elska hestar, og særleg fjordingen, som visstnok kan vera utspekulert. Ho fortalde mange gonger historia om fjordingen heime på garden: Når han vart lei av innpåslitne ungar som klora seg fast på ryggen, tok han ein brå tur under eit tre med låge greiner.

Det var ikkje alle kollegaer som forstod vitsen med å lage program om utryddingstruga husdyrrasar da Olga introduserte temaet i «Sånn er livet». Særleg i bynære strok er ville dyr meir i vinden. Men ho var ikkje enkel å feie av banen. Ho har æra for at langt fleire fekk augo opp for at også dyra vi lever av, er verneverdige. At ho ikkje var så glad i ulven, var velkjend, eit tema som også fann vegen til «Sånn er livet», der reine ulveslaget stod med Olga og Kai Sibbern som programleiarar, den siste som urban motvekt.

I samband med folkerøystinga om EEC i 1972 bestemte kringkastingssjef Torolf Elster at NRK skulle praktisere balanse på kort sikt. Og Olga, sterk EU-motstandar, vart peika ut til å vera med i utvalet for radio som med stoppeklokke i hand skulle overvake at retningslinene vart etterlevde.

Olga Meyer og eg hadde NRK felles, og meir til. Men balansen på kort sikt synda vi nok mot da vi to drog til Sveits for å lage program om økologisk landbruk i 1970-åra. Vi vart kalla inn på teppet i Kringkastingsrådet fordi vi hadde spreidd vondord om kunstgjødsel. For engasjementet hennar strekte seg langt og omfatta miljøsak, kvinnesak og dei einslege. Olga Meyer var ein journalist med meining.

Astrid Brekken