Streiken i NRK har synt oss kor avgjerande viktig kvalitetsradio er i eit kulturelt og politisk utsett samfunn som det norske. Uvisst av kva grunn har NRK-leiinga valt å leggja seg ut med kjernetroppane i institusjonen, journalistane, for nokre sylvpengar.

Veit Thor Gjermund Eriksen kva han risikerer? Alle dei plattformene som i dag trugar norske medium som ein samlande arena for meiningar, kulturimpulsar, intellektuell stimulans og underhaldning, vil no styrka seg. Dette er ekstra trist ettersom NRK i det siste medvete og fortenestefullt har rusta opp seriøse debatt- og idéflater: Verdibørsen, Ekko og klassikaren Dagsnytt 18 – for ikkje å gløyma bokprogramma.

Det verste som han kan hende no, er at streiken får dei som alt har eit marginalt tilhøve til NRK, forsvinn for godt. Då kjem denne streiken til å kosta NRK dyrt, mykje meir enn den vesle lønsauken det no står om. Dei er petitessar i den store samanhengen.

Mange vil seia med Wesenlund: «Dett var dett.» Så lett var det å merka at ein ikkje er så avhengig av NRK som mange trudde. Landet går godt utan NRK.

Men det gjeld ikkje meg: Eg er NRK P2-oman. Og nokre av oss har under streiken gått etter andre kanalar for å sjå om det er noko å henta der. Ikkje at det kom som ei dramatisk overrasking, men eg vart slått i bakken over kor mykje pludder andre kanalar sender ut. Det er som i USA på det verste (med unntak av public radio der): reklame avbrote av vêrmelding, trafikkmeldingar og verbalt dilldall som legg seg som ei klam hinne over sinn og sansar.

Dersom det er dette som no skal erstatte NRK etter sjølvskadinga, er det slutt for meg. Då vert det berre BBC frå no.

Bernt Hagtvet er professor i statsvitskap ved Universitetet i Oslo og Bjørknes Høyskole og fast skribent i Dag og Tid.